Ruim vijftien jaar na Pulp Fiction en een karrenvracht matige films verder, moeten we misschien gewoon niet meer zo veel van John Travoltafilms verwachten. Ook From Paris With Love valt tegen, maar Travolta zelf knalt gelukkig harder dan ooit van het scherm als ultieme gangster Charlie Wax, die zich met gemak met Vincent Vega uit Pulp Fiction had kunnen meten. Het sterke spel van Travolta doet echter met heimwee verlangen naar een podium als Pulp Fiction, waar zon prestatie wel volledig tot zijn recht kan komen. Niet voor niets is het hoogtepunt van From Paris With Love het moment waarop Charlie Wax een Royale with Cheese wegwerkt. Goeie oude tijd.
In From Paris with Love speelt Travolta op briljante wijze de losgeslagen Charlie Wax, een geheim agent die het nooit volgens het boekje doet. In een onbelangrijk plot met allerlei Chinese drugsbaronnen en terroristen moet hij samenwerken met James Reese, een jonge spion die graag promotie wil maken, maar wat moeite heeft met de onorthodoxe methodes van Wax. Met speels gemak moordt Wax de gehele Parijse onderwereld uit terwijl Reese en de kijker geen idee hebben van het waarom (en regelmatig ook het hoe). Hoe de film zal eindigen is al wel vanaf de openingsscène duidelijk, maar dit einde is zo stompzinnig dat we voortdurend hopen dat we het mis hebben. En zo is de film op een bepaalde manier toch nog een beetje spannend.
Ook al is zijn filmkeuze over het algemeen bar en boos, als Travolta iets kan is het wel met plezier acteren. Dit viel afgelopen jaar ook al op in Old Dogs, een dieptepunt in zijn uiterst wisselvallige carrière, maar hij leek er zelf de grootste pret mee te hebben. Dit enthousiasme wordt in From Paris with Love tot in de puntjes benut. Met zijn kaal geschoren kop, ringbaardje en gouden oorbellen is Travolta een lachwekkende CIA-agent, wat nog eens versterkt wordt door de lading foute oneliners en zijn totale disrespect voor de normale gang van zaken.
Dit maakt van From Paris with Love een onemanshow. Rhys Meyers overtuigt niet alleen veel minder als de beginnende en onzekere partner, maar hij krijgt ook nauwelijks de kans om te tonen wat hij kan. Tekenend hiervoor is de grote vaas vol cocaïne die hij tijdens een groot deel van de film voor Wax meezeult. Dit zorgt voor heel wat grappige situaties waardoor je nog meer waardering voor Wax krijgt, terwijl Reese er niet nuttiger op wordt. Daarnaast krijgt ook het gevaar lange tijd geen gezicht, wat nog meer de suggestie wekt dat we gewoon moeten genieten van de ridicule en extreme acties van Wax zonder ons zorgen te maken over het waarom en andere plotgerelateerde vragen.
Ook de individuele actiescènes getuigen veelal van weinig creativiteit. Zo werkt regisseur Pierre Morel veel te veel met slowmotion om de trukendoos van Wax beter tot zijn recht te laten komen. Na de zoveelste keer haalt dit echter wel heel letterlijk de vaart uit de scènes. Bovendien wordt onze aandacht regelmatig gevestigd op het feit dat geen van de acteurs hun eigen stunts lijken te doen. Beelden van achter of close-ups van lichaamsdelen, alles wordt uit de kast gehaald, behalve de acteurs die de stunts zouden moeten doen. Het maakt dat het geheel er zeer gelikt uitziet, maar dat de kijker er toch nooit zo veel van zal genieten als Travolta dat doet.
