Schrijfster Heleen van Royen debuteerde in 2002 met het semiautobiografische De Gelukkige Huisvrouw. Het werd vertaald in zes talen, bewerkt tot een toneelstuk en dus kon een verfilming niet uitblijven. Er werd door de producenten een gok genomen door Antoinette Beumer haar debuut te laten maken als regisseuse, maar met de cast werd op safe gespeeld: Carice van Houten is de ongelukkige huisvrouw, op een manier zoals alleen zij dat kan.
Och wat zijn ze gelukkig: Lea is een aantrekkelijke stewardess en echtgenoot Harry is een succesvol zakenman. Ze wonen in een gigantische villa en hebben twee luxueuze autos voor de deur staan. Harry denkt dat een kind hen nog gelukkiger zal maken, maar Lea ziet hier weinig in. Uit liefde voor haar man stemt ze toch toe, wat een verschrikkelijke bevalling tot gevolg heeft. Harry Jr. wordt geboren, maar Lea heeft zo zwaar geleden dat ze een psychose krijgt. Nadat ze haar kind bijna vermoord heeft, wordt ze opgenomen in een gesticht waar ze niet alleen met zichzelf vecht maar ook met haar verleden.
We zijn amper begonnen of het grootste vooroordeel over de Nederlandse speelfilm wordt driedubbel bevestigd: een hoop seks en veel naakt. Maar we begrijpen het: ze zijn gelukkig. De bevallingsscène die al snel volgt mag als legendarisch worden beschouwd: de gruwelijke pijn van Lea wordt zo intens en voelbaar gebracht dat je ter plekke besluit nooit (meer) aan kinderen te beginnen.
Carice van Houten is in de hele film in één woord grandioos. Ze bewijst wederom de grootste filmster te zijn die wij op dit moment in Nederland hebben. Ze beheerst het hele scala van emoties tot in de puntjes en schittert dus niet alleen in de heftige dramatische scènes, maar evenzo in de komische gestichtscènes. Haar timing is perfect en doet niet onder voor die van de grotere cabaretiers. Dat Carice nog zo weinig in het buitenland aan het werk is, is eigenlijk onbegrijpelijk.
Naast zon actrice verbleken anderen al snel, maar Torenstra (Bride Flight, Zomerhitte) weet zich redelijk staande te houden. Neerlands beste bijrolacteur Jaap Spijkers (Cloaca) is als gewoonlijk ijzersterk, wat helaas niet gezegd kan worden van de licht schmierende Joke Tjalsma als Leas moeder.
Dat het boek zon succes werd, had waarschijnlijk te maken met Van Royens schrijfstijl, het heftige uitgangspunt en de universele themas. Het plot is op zichzelf vrij simpel. Dat is terug te zien in het scenario dat een matig begin kent, maar ook een wat langdradige afloop heeft. Zonder spoilers weg te geven: het verwerken van Leas problemen duurt allemaal wat te lang.
De soundtrack is sterk en de cameravoering is groots en volgens de Hollywoodstandaard, wat zowel positief als negatief kan worden opgevat. Maar vooral gezien het eenvoudige plot verdienen debuterend regisseuse Beumer en haar crew zeker een compliment voor de film die ze afleveren. De film weet, op het begin en einde na, een goede mix van komedie en tragedie te serveren. Na afloop wist ik twee dingen zeker: ik hoef geen kinderen en Carice moeten we haar paspoort afpakken zodat ze Nederland nooit kan verlaten.
Lees ook het interview met Carice van Houten.
