Altijd al benieuwd hoe het verder ging met de diep disfunctionele familie Jordan uit Todd Solondz gitzwarte komedie Happiness? Elf jaar na dato is daar Life During Wartime, het vervolg dat door dezelfde regisseur ter wereld is gebracht, maar met een compleet nieuwe cast. Zoals de titel al doet vermoeden valt het leven nog steeds niet mee voor de Jordans. Of we dat ook willen zien is een tweede.
De openingsscène van Life During Wartime is vintage Solondz: het labiele koppel Joy en Allen heeft een ultiem ongemakkelijk etentje ter ere van hun trouwdag, dat nog vóór er is besteld compleet uit de hand loopt. Als toeschouwer voel je zowel ongemak als compassie, terwijl je ook nog moet grinniken om de teksten en mimiek van het stel en om hun frontale botsing met de buitenwereld in de vorm van de serveerster.
Fijn, denk je, terwijl je lekker gaat zitten voor wat je aanziet voor een waardige opvolger van Happiness. Ook de aansluitende scènes met Joys zus Trish, de smetteloze moeder wier man in de eerste film een pedofiel bleek, zijn van die doortimmerde Solondz-kunststukjes, maar helaas houdt de regisseur dit niveau niet vast. Bij vlagen dringt zelfs de term slap aftreksel zich op, zoals in de scènes met Hollywoodster Helen (de derde zus, dit keer gespeeld door Ally Sheedy) en in het verhaallijntje rond Jacqueline, een nieuw personage dat alleen maar lijkt toegevoegd om Charlotte Rampling een rol te geven.
In Solondz laatste film Palindromes uit 2004 liet hij de hoofdrol vertolken door een aantal verschillende actrices. Hoewel Life During Wartime minder experimenteel van opzet is, blijken ook hier sommige personages drastisch van uiterlijk te zijn veranderd: werd Allen in Happiness nog vertolkt door Philip Seymour Hoffman, in deze sequel blijkt hij de zwarte, uit de tv-serie The Wire bekende acteur Michael Kenneth Williams te zijn.
Allens vrouw Joy (de Britse rijzende ster Shirley Henderson) lijkt dan weer wel veel op de Joy uit Happiness. Deze overgevoelige jongste zus is opnieuw degene met wie je als kijker het meeste meeleeft. De andere personages komen er al met al karikaturaler en dus vlakker uit dan in Happiness. Ook de plot is dit keer minder raak. Ondanks de prachtige fotografie en een handvol geweldige scènes blijf je daarom uiteindelijk achter met het gevoel dat je een nageboorte hebt bekeken, die afdoet aan de kracht van Happiness. Tijd voor nieuwe inspiratie, Solondz!
