Een toekomstige wereld waarin elk defect lichaamsdeel vervangen kan worden door een mechanisch equivalent. Dat is toch fantastisch? Natuurlijk hangt daar een stevig prijskaartje aan, maar een lening afsluiten is geen probleem. Alleen als je die niet meer kan betalen, heb je wel een probleem: dan komen de repo men het orgaan terugvorderen.
Het bedrijf The Union produceert moderne en mechanische organen die het leven van mensen verlengen. Door de hoge kosten en dure leningen wordt het leven van de mensen die zon orgaan aanschaffen er alleen niet veel beter op. Repo men komen je orgaan namelijk weer halen als je niet betaalt. Remy en Jake zijn vrienden en behoren tot de beste repo men. Remys vrouw Carol wil dat hij stopt vanwege de werktijden en de onethische aspecten. Remy heeft hier zelf weinig problemen mee totdat hij - zoals dat vaak gaat in films - zelf slachtoffer wordt van het systeem. Dan pas begrijpt hij de kritieken.
De film bevat zeer expliciete scènes en doet je terecht afvragen wat de film nu eigenlijk wil. Is het sciencefictionhorror, sciencefictionactie, sciencefictiondrama of een vreemde combinatie van deze genres? De onervaren regisseur Sapochnik lijkt het zelf ook niet te weten, waardoor het je als kijker ook steeds minder kan schelen. De verhaallijn rond echtgenote Carol is hier misschien wel het beste voorbeeld van. Als Carol zonder duidelijke verklaring gewoon uit de film verdwijnt, zal het allemaal wel.
Toch valt er ook zeker nog wel wat te genieten. Vooral voor degene met een voorliefde voor gesnij in mensen en expliciete beelden van wonden en organen. Opvallend is verder de humor die rijkelijk aanwezig is en op vermakelijke manier in het scenario is verwerkt. Het komt de film zeker ten goede. Genieten valt er ook voor de chauvinisten onder ons, want Carol wordt gespeeld door Carice van Houten. Zij is sterk als altijd, maar het personage biedt haar weinig kans te schitteren. Hoofdrolspeler Law is enigszins vreemd gecast, maar verricht prima werk. Het is echter zijn tegenspeler Whitaker die perfect op zijn plaats is.
Repo Men, overigens geen remake van Repo Man uit 1984, is een eigenzinnige film die vooral zelf niet helemaal weet wat hij wil zijn of doen. Toch hebben de scenarioschrijvers nog een verrassing in petto, want voor het M. Night Shyamalan-achtige einde moet je zeker blijven zitten. Het plaatst één en ander op een sterke en verrassende manier in een ander daglicht. Ineens verandert de film van matig in best aardig.
