Mens versus natuur. Het blijft een intrigerend uitgangspunt voor veel filmmakers. Regisseur Philipp Stölzl schuwde het gevaar niet en ging tot het uiterste om de op waarheid gebaseerde beklimming van de Eiger zo natuurgetrouw mogelijk in beeld te brengen. Daarbij dreef hij de cast en crew soms letterlijk tot het randje van de afgrond. Wie gaat kijken, zal deze helse beklimming dan ook zeker niet in de koude kleren gaan zitten.
Het is 1936 en de beruchte noordwand van de Eiger is nog door geen mens bedwongen. Eerdere pogingen om via deze zijde de top van de berg te bereiken liepen fataal af. De onverschrokken bergbeklimmers Toni Kurz en Andreas Hinterstoisser deinzen echter niet terug voor zon uitdagende klimpartij. Zelfs niet als de berg liefkozend Moordwand wordt genoemd. Voor de nazis gold de Eiger vooral als prestigeobject. Dit laatste grote probleem van de Alpen moest dus als eerste bedwongen worden door de Duitse Toni en Andreas.
Als gevolg van al die commotie is de gehele internationale pers uitgerukt om verslag te doen van de spectaculaire klim. Onder wie Luise, het vroegere liefje van Toni, die nu als journaliste voor nazi Henry Arau werkt. Haar gevoelens voor Toni zijn echter nooit helemaal verdwenen. Vanaf het terras van het hotel wordt de beklimming nauwlettend in de gaten gehouden. Aanvankelijk verloopt alles voorspoedig; Toni en Andreas maken een flinke voorsprong op het Oostenrijkse duo dat hen op de voet volgt. Maar dan slaat de natuur terug: vallend puin, een ongeluk en het barre weer dwingen de bergbeklimmers terug te keren. Een overlevingsstrijd begint.
Weinig films zullen je deze zomer zulke klamme handen en koude rillingen bezorgen als het Duitse . De scènes op de berg zijn zo beklemmend in beeld gebracht, dat de snijdende kou, de duizelingwekkende hoogtes en de ontberingen van de hoofdpersonages voor de kijker op doordringende wijze voelbaar worden. Het is nog slechts de vraag hoelang het gaat duren voordat er een pin uit de rots schiet of een lawine naar beneden stort. Doordat deze scènes zo dicht op de huid gefilmd zijn, blijft de spanning behouden met elke meter die de heren omhoog klauteren. Dat werkt, omdat de film inspeelt op de meest basale menselijke angsten.
Voor de introductie van de hoofdpersonages wordt opvallend ruim de tijd genomen, iets wat zich later in de film onherroepelijk uitbetaalt. Daarbij komen Benno Fürmann en Florian Lukas als rasavonturiers als de meest menselijke personages over, die voor de verandering eens niet handelen in een vlaag van stoerdoenerij of impulsiviteit. Hoewel menigeen de onderneming zou bestempelen als een zelfmoordmissie, zien de heren het als de meest ultieme sportbeleving. Johanna Wokalek heeft met en laten zien wel raad te weten met het spelen van wat interessantere personages. In , die nota bene aan die twee films voorafging, kan ze ook prima uit de voeten als Luise, hoewel dat personage maar van geringe toevoeging is op het geheel.
Blijkbaar volstond een puur bergbeklimmersdrama niet voor Stölzl. mag dan op waarheid berusten, de politieke achtergrond, de mediakritische ideeën en het verplichte liefdesverhaaltje die tussen de overlevingsstrijd worden doorgegooid, leiden alleen maar af van het sterkste punt van de film. En dat is de trotsering van deze megarots. Terwijl de heren zich vastbijten in de ijswanden zitten de mediamagnaten er warmpjes bij; uitgebreid te dineren. Zon nadrukkelijk in beeld gebrachte tegenstelling heeft deze film echter helemaal niet nodig. De schitterende plaatjes van de ontzagwekkende berg zelf doen ons al geloven dat deze plek binnen een mum van tijd kan veranderen in de hel op aarde. Het maakt van een ijzingwekkende filmervaring die je doet rillen in je bioscoopstoel.
