Wanneer de jonge Jorgelina via haar wat oudere zus in aanraking komt met de puberteit, is zij daar allesbehalve content mee. Het is vooral verwarrend, irritant en lastig. Wanneer haar vader voorstelt om het huis en haar puberende zus voor een aantal weken te verlaten en af te reizen naar een boerderij op het platteland, stemt ze direct in. Vooral omdat het een plek is waar ze alle vrijheid heeft om buiten te spelen en te genieten van de ruimte. Eerst alleen, maar steeds vaker met Mario, een stille en in zichzelf gekeerde jongen.
Met Mario beleeft Jorgelina een heel fijne tijd. De dagen glijden voorbij zoals veel vakantiedagen uit de vroege jeugd voorbij gaan; lummelen en luieren, wat wandelen en zwemmen, veel zwemmen. Vooral Jorgelina is daar dol op. Ze vindt het dan ook maar raar dat Mario niet van zwemmen houdt. Mario houdt liever zijn kleren aan. Het wordt
duidelijk dat Mario een geheim heeft. En dan gaat het opeens heel snel. Tenminste, voor de kijker. Jorgelina heeft iets meer tijd nodig. De manier waarop Marios geheim in de film wordt geïntroduceerd en vervolgens wordt geopenbaard, doet een beetje klungelig aan. En dat doen wel meer zaken in de film. Het script is eenvoudigweg niet het sterkste punt. Veel aandacht lijkt er niet aan besteed te zijn. De film is gebaseerd op de jeugd van de regisseuse die een soortgelijke ervaring zou hebben gehad, maar die herinneringen zijn wellicht wat vertroebeld geraakt. Toch blijft de film redelijk overeind. En dat is vooral te danken aan de jonge hoofdrolspelers.
De regisseuse heeft er heel duidelijk voor gekozen zich te concentreren op de emoties van Jorgelina. Haar rol is derhalve cruciaal, maar gelukkig heeft Solomonoff ook veel tijd aan de overige personages besteed. Guadalupe Alonso speelt heel naturel en is uitermate genietbaar. De keuze van Solomonoff om de focus op de kinderen te leggen pakt goed uit. De film geeft een uitstekend beeld van de wereld van een kind tijdens een heel bijzondere zomer. Een zomer die in het teken staat van een seksuele en emotionele ontdekkingsreis.
Tegelijkertijd is die keuze ook een nadeel. Het blijft bij een beeld van de belevenissen van een kind en diens reacties op de gebeurtenissen om zich heen. En die zijn niet erg diepgaand in deze film. Het is moeilijk om te zien of Jorgelina nu echt veranderd is en nieuwe inzichten heeft opgedaan. El Último Verano de la Boyita is op dit punt niet heel goed uitgewerkt en kent wat zwakke momenten. Voor de rest schetst de film een mooi beeld van de kindertijd. Niets meer en niets minder.
