Elizabeth Gilbert schreef in 2006 het autobiografische boek Eten, Bidden, Beminnen, wat wereldwijd een bestseller werd. Het verhaal gaat over de crisis waarin Liz zichzelf ondanks haar zakelijke succes en huwelijk aantreft en de rigoureuze stappen die ze vervolgens neemt. Onder de vele kopers en liefhebbers van het boek zullen zich vooral vrouwen bevinden. Helaas doet de film weinig moeite om alle vrouwelijke, dramatische clichés te vermijden en is het vooral een typische genrefilm. De regisseur castte Julia Roberts als Liz. Een goede keuze, want alleen zij had dit zo kunnen spelen.
De film bestaat uit drie losse hoofdstukken, die overigens mooi in elkaar gevlochten zijn, waarin de drie termen uit de titel achtereenvolgens de kern vormen. Nadat Liz besluit dat het roer om moet, vraagt ze een scheiding aan en vertrekt naar Italië. Om te eten natuurlijk. Na een emotioneel afscheid van haar nieuwe vrienden aldaar gaat de reis naar India om te bidden. Daar ontmoet ze de Texaan Richard. Na opnieuw een emotioneel afscheid vervolgt ze haar reis naar Indonesië waar ze de liefde vindt in Felipe.
Ondanks dat de opzet van de film zonneklaar is, is hij toch fris en boeiend. Dat is onder meer te danken aan de mooie cinematografie van Robert Richardson (Shutter Island, Kill Bill, Natural Born Killers). Natuurlijk worden de clichés niet gemeden (scènes spelen zich wel erg vaak af bij een ondergaande zon), maar het levert mooie plaatjes op. Aan de ene kant voorspelbaar, maar aan andere kant logisch gezien het genre en de doelgroep van de film.
De mannelijke kijker zal van dit alles, nog zacht uitdrukt, dus niet erg gelukkig worden. Maar als je mee moet van vrouwlief valt de ruim twee uur nog redelijk door te komen door de soms verrassende soundtrack en de humor die zo nu en dan in de scènes en dialogen zit verweven.
Of je moet het voor Julia Roberts doen natuurlijk. Zij is weer eens het absolute middelpunt van een film en kan dat nog altijd als geen ander. Van lachen tot huilen en alles wat daar tussenin zit beheerst ze tot in de puntjes. Ze redt de film met haar lach, maar het is overduidelijk dat ze een beter scenario verdient. Eat Pray Love biedt de stereotype vrouw precies wat ze wil, maar ook geen millimeter meer: herkenbare problemen (lees: cliché na cliché), mooie beelden, mooie dromen en Javier Bardem.
