Een kind dat zich vreemd begint te gedragen is altijd een perfecte spil voor een horrorthriller. Verschillende Spaanse regisseurs wisten rond dit soort boosdoeners al een behoorlijk onheilspellende sfeer te creëren. Denk maar aan van Jaume Collet-Serra en van Juan Antonio Bayona. Aan dat rijtje kan The New Daughter van Luis Berdejo worden toegevoegd, die zich eerder bezighield met het schrijven van scenarios (voor onder andere ) en het regisseren van korte films. is Berdejos eerste lange speelfilm, en hoewel dat niet is af te zien aan de afzonderlijke scènes, voelt het geheel soms wat onsamenhangend aan. De spanning is er echter niet minder om.
Als je de openingsbeelden van naast het laatste shot zou leggen, dan is het moeilijk te geloven dat beide stukken uit dezelfde film afkomstig zijn. Ertussen gebeurt heel veel, want waar de serene beelden van kwakende kikkers en krioelende mieren ogenschijnlijk de start van een drama impliceren, ontaardt het verhaal zich met elke scène meer en meer tot een thriller, die ook horrorelementen niet schuwt.
Het verhaal draait om schrijver John James, die na zijn scheiding verhuist naar een groot landhuis in South Carolina. Het huis staat aan de rand van het bos, net buiten het slaapdorpje Mercy. Zijn tienerdochter Louisa vindt hun nieuwe stulpje helemaal niks, maar haar jongere broertje Sam kan zich makkelijk aanpassen aan de nieuwe situatie. Samen doden ze de tijd door in het nabijgelegen bos rond te hangen. Daar ontdekt Louisa een vreemde heuvel, die op een onverklaarbare manier haar interesse wekt. John begint zich echter zorgen te maken om zijn dochter, nadat ze op een avond onder de modder besmeurd thuiskomt en niet meer zichzelf lijkt te zijn. In de dagen daarna gebeuren er steeds vaker onverklaarbare dingen. Zou de heuvel er iets mee te maken hebben? Om antwoord te krijgen, duikt John in het verleden van de vorige huiselijke bewoners, maar wat hij ontdekt had hij in zijn ergste nachtmerries niet kunnen bevroeden.
De geplaagde tienerdochter wordt gespeeld door Ivana Baquero, die voornamelijk een bekend gezicht zal zijn voor degenen die hebben gezien. Aan haar acteerkwaliteiten schort het niet, maar het is jammer dat Baquero dat in deze film maar amper kan laten zien. Haar personage Louisa gaat zich al vrij snel vreemd gedragen, waardoor het moeilijk is om een groot verschil met haar vroegere zelf op te merken. Maar dat ze vreemd doet staat vast. Ze weet haar broertje Sam, een rol van Gattlin Griffith, daarnaast behoorlijk de stuipen op het lijf te jagen. Kevin Costner mag zich uitleven als de vader van het gezin en daarin is hij prima op zn plek. Zijn spel vormt over de gehele linie een solide basis, en dat zorgt ervoor dat de onwaarschijnlijkheid van de gebeurtenissen makkelijker kan worden geslikt door de kijker.
is niet altijd even consistent, maar het fraaie camerawerk en de onheilspellende soundtrack compenseren heel veel. Wanneer er gevaar dreigt zwellen de bijna bovennatuurlijke muziekklanken aan en neemt de camera dikwijls opmerkelijke standpunten in. Dat past perfect bij het karakter van de film en de spanningsboog wordt binnen luttele seconden aangetrokken. Berdejo zwicht gelukkig niet voor de verleiding om het duveltje te vroeg uit het doosje te laten komen. Lange tijd blijft onduidelijk wat er precies aan de hand is met dochter Louisa, en de makers lijken erg in hun nopjes met het feit dat zij hun kijker bestoken met die suggestieve vorm. Al ligt één verwijzing er wel echt moddervet bovenop.
Berdejo heeft kennelijk zon plezier in het vertellen van zijn verhaal dat soms iets te veel van de hak op de tak springt. Voor de regisseur mag het aanvoelen als een perfect afgerond geheel, voor de kijker is het dat allerminst. Een scène waarin Sam een jachtgeweer op zijn oudere zus richt valt compleet uit de toon, en de raadselachtige gebeurtenissen moeten uiteindelijk met de komst van een wetenschapper worden opgehelderd. Zelfs dan blijft veel van het hoe en waarom nog onopgehelderd. Mysterieus is het wel, want als de aftiteling over het scherm rolt merk je opeens dat je al die tijd al op het puntje van je bioscoopstoel zat.
