De Gouden Camera in Cannes is misschien wel de belangrijkste prijs die een debuterende regisseur kan winnen en is vaak een goede graadmeter voor succes in de toekomst. Vorige winnaars waren bijvoorbeeld Jim Jarmusch, Steve McQueen en Bahman Ghobadi, nu gevestigde namen in de filmwereld. Dat roept verwachtingen op voor de winnaar van dit jaar, Año Bisiesto van de Australische regisseur Michael Rowe.
Die film geeft minimalisme een nieuwe betekenis. Alleen in de proloog zien we Laura buiten de muren van haar appartement in Mexico-Stad. Dan doet ze boodschappen in de supermarkt. De rest van de film speelt zich volledig af in haar huis, waar Laura zich eenzaam voelt. Verloren in de grote stad, zonder veel vrienden of familie. Vol jaloezie kijkt ze naar haar buren uit haar raam, die liefdevol samen op de bank zitten.
De enige echte band die Laura heeft is met haar broer Raúl, met wie ze af en toe spreekt over de telefoon en die eens in de zoveel tijd bij haar langskomt. Om haar fysieke behoeften te vervullen gaat Laura vaak uit en pikt ze een man op met wie ze vervolgens liefdeloze seks heeft op haar kamer. De zaken veranderen als een van die mannen, Arturo, kan voldoen aan de sadomasochistische eisen die Laura stelt. Het levert een aantal behoorlijk expliciete scènes op die al voor de nodige controverse hebben gezorgd.
Het prettige aan Año Bisiesto is de ambiguïteit van Laura. Zij heeft dringend behoefte aan echt menselijk contact met tederheid en liefde maar wil tegelijk dat Arturo de meest gruwelijke dingen met haar doet in bed. Die tegenstrijdigheid intrigeert en zorgt ervoor dat je als kijker probeert Laura te doorgronden. Waarom wil ze zichzelf zoveel pijn doen? Een eenduidig antwoord weigert Rowe te geven, hoewel er genoeg mogelijke verklaringen worden aangereikt: ligt het aan het seksueel misbruik waar Laura in haar jeugd aan werd blootgesteld of staat liefde voor haar gelijk aan bruut geweld?
De rol van Laura wordt gespeeld door relatieve nieuwkomer Monica del Carmen, die een paar jaar terug een klein rolletje had in Babel. Bewondering is op zijn plaats voor haar durf deze uitdagende rol te spelen, waarin ze zichzelf letterlijk en figuurlijk meerdere malen bloot moet geven. Het is aan haar onverschrokken optreden te danken dat Año Bisiesto ondanks zijn traagheid en minimalisme altijd blijft boeien.
