Het idee voor The Disappearance of Alice Creed is ontstaan naar aanleiding van een enkele scène uit de film Ransom van Ron Howard. Tussen alle achtervolgingen en politietelefoontjes in, komt een moment voorbij waarbij één van de bendeleden zorgdraagt voor de ontvoerde jongen, iets wat nieuwkomer J Blakeson een intrigerend vertrekpunt vond voor het schrijven van een scenario. Want wat voor relatie ontstaat er tussen de kidnappers en het slachtoffer als zij continu bij elkaar in één ruimte zitten? Als het aan Blakeson ligt, leent zon ontvoeringssituatie zich vooral voor veel onverwachte, zelfs merkwaardige plotwendingen.
Direct bij de opening is de toon van de film gezet: twee mannen bekleden en betimmeren een afgelegen ruimte totdat deze helemaal geluidsdicht is. De onaangenaam kalme Vic en zijn jonge hulp Danny hebben de ontvoering van miljonairsdochter Alice Creed tot in de puntjes uitgedacht en voorbereid, want het zou hen zomaar een hoop losgeld kunnen opleveren. Alice wordt op klaarlichte dag ontvoerd en met handboeien vastgeketend aan het bed in het vertrek. Terwijl haar ontvoerders wachten op een reactie van haar steenrijke vader, lopen de onderlinge spanningen hoog op.
Méér mag je over het plot van deze kidnapthriller eigenlijk niet weten, zonder dat je het voor jezelf verpest. De film heeft een minimaal uitgangspunt, maar de makers weten er de maximale spanning uit te halen. Gezien het feit dat er slechts drie personages worden opgevoerd, die zich vrijwel de gehele speelduur in dezelfde ruimte bewegen, is dat zeker een knappe prestatie te noemen. Logischerwijs komt daardoor veel op het conto te staan van de drie spelers, die in een ongemakkelijke driehoeksverhouding verkeren. Vooral van Gemma Arterton is het fijn om eens een andere kant te zien. Na haar prinsessenparades in Prince of Persia en Clash of the Titans, bewijst de actrice als Alice Creed dat je zelfs met uitgelopen mascara overtuigend kan zijn. Want dat ze kan acteren staat vast.
Dat geldt overigens ook voor Eddie Marsan (nooit eerder speelde hij zon sinister figuur) en Martin Compston. Hun groeiende argwaan richting elkaar wordt versterkt door de vele plotwendingen, die mooi uitgesmeerd zijn over de hele lengte van de film. Hoewel sommige van deze twists geslaagder zijn dan anderen, weten de makers de spanning toch telkens weer een beetje op te voeren. Door het achterwege late van woeste autoachtervolgingen en groteske ontploffingen, ontwijkt J Blakeson de grootste valkuilen van het genre, waarmee hij een film maakt die beter is dan, laten we zeggen: Ransom.
