Wanneer we kijken naar de filmografie van Oscarwinnaar Ron Howard staan daar een aantal meesterwerken op, heel veel goede films en slechts een paar slechte. Met de beste wil van de wereld moeten we hem zijn nieuwste film vergeven. Dat verdient hij. Wat zijn reden ook was om The Dilemma te maken. Misschien deed hij het voor het geld, misschien om even niet te hoeven nadenken, maar eigenlijk zou niemand het iets moeten interesseren en zouden we hoopvol moeten uitkijken naar zijn volgende film. Elk woord en elke zin die aan The Dilemma wordt besteed, is er eigenlijk één te veel. Al vat dit het aardig samen: formulefilm die nooit een formulefilm wordt.
Ronny en Nick zijn zowel goede vrienden als zakelijke partners. Ze staan op het punt hun eerste grote deal te sluiten voor hun milieuvriendelijke, maar zeer krachtige en luidruchtige motor. Net wanneer Ronny een geschikte locatie heeft gevonden om zijn vriendin Beth ten huwelijk te vragen, ontdekt hij dat Nicks vrouw Geneva een verhouding heeft met ene Zip. Ronny weet zich totaal geen raad met deze informatie en onderneemt vervolgens de ene domme actie na de andere. Geen mens zou het ooit overkomen, maar onze Ronny natuurlijk wel.
Ron Howard. In welke situatie moet hij zich hebben bevonden om ja te zeggen tegen dit scenario? Toch heeft de man van Apollo 13, A Beautiful Mind, Cinderella Man, Frost/Nixon dat gedaan. Natuurlijk zaten er tussen zijn topfilms ook mindere, maar met The Dilemma keert Howard terug naar een bedenkelijk niveau dat hij sinds het geslaagde Willow uit 1988 niet meer had bereikt. Het probleem is niet zozeer dat hij weinig hooi op zijn vork neemt door een formulematige genrefilm te willen maken, het probleem is dat hem dat niet lukt.
Het dilemma dat de kijker wordt voorgeschoteld (man betrapt vrouw van zijn beste vriend) is niet alleen flauw en uitgekauwd, de daarop volgende ontwikkelingen in het scenario zijn nog vele malen slapper en vaak compleet ridicuul. Het échte dilemma van de film is dat hij niet weet wat hij wil zijn. Een komedie? Daarvoor is de verhouding tussen de dramatische en de komische scènes te veel in het voordeel van de dramatische. Een relatiedrama dan? Daarvoor is het verhaal inhoudelijk veel te slap, voorspelbaar en bovenal niet serieus genoeg. Uiteindelijk is de film een mislukt relatiedrama voor dertigplussers met een komisch bedoelde, maar eigenlijk vooral vervelende noot.
De gecaste acteurs, de marketingcampagne en anders Howard zelf wel liegen echter niet: het zou een komedie moeten zijn. Maar zelfs de meest doorgewinterde fans van Vaughn en James zullen moeite moeten doen om de grappen te vinden. Alsof het paaseieren zoeken is voor professionals, zo goed heeft Howard de grappen weten te verstoppen. De trailer was al niet erg grappig, maar bevat wel - zoals bij nagenoeg elke komedie - de leukste fragmenten uit de film. De enige scène waarin Vaughn zijn 'talent' kan tonen is tijdens de speechscène bij het huwelijksjubileum van zijn schoonouders.
Je zou kunnen zeggen dat er sowieso enige inzet vereist is om Vaughn en James te kunnen waarderen, maar in The Dilemma bereiken beide heren een hoogtepunt in het pijnlijk niet-grappig zijn. Hun twee vrouwelijke equivalenten worden neergezet door de altijd prettige Jennifer Connelly en de enigszins in vergetelheid geraakte Winona Ryder (vroeger grote hoofdrollen, nu vooral bijrollen). Zij weten het één en ander nog draaglijk te maken, maar kunnen (en mogen klaarblijkelijk) bij de werkelijk belachelijke climax ook niet anders doen dan hopeloos toekijken. Ron Howard verzekert ons met The Dilemma van één ding: zijn volgende film is beter en leuker. Dat kan niet anders.
