Sequels, prequels, reimaginings, reboots, het lijken de huidige toverwoorden van Hollywood. Steeds vaker en steeds sneller worden bestaande verhalen in herziene versies heruitgebracht. Binnen die trend is het verhaal van Gullivers Reizen één van de meest gerecyclede stukken literatuur in de filmgeschiedenis. De nieuwste versie, met Jack Black als Gulliver, overgiet het verhaal met een flinke lading belachelijkheid en flauwe humor. Velen zullen deze lichtzinnigheid als godslastering beschouwen en er ver vandaan blijven. Anderen, met meer clementie of minder kennis van het oorspronkelijke verhaal, zullen er nog best hun lol mee op kunnen.
Lemuel Gulliver is een alleenstaande postbezorger bij een tijdschriftenfirma en leidt een weinig boeiend leven. Uit nervositeit liegt hij over zijn reisverleden tegenover de mooie tijdschriftredactrice op wie hij verliefd is, wat ertoe leidt dat hij op reis naar de Bermudadriehoek wordt gestuurd. De reis verloopt allesbehalve soepel: Gulliver komt terecht in een gigantische draaikolk en belandt op het eiland Lilliput dat bewoond wordt door heel kleine mensjes. Hoewel hij eerst gevangen wordt genomen, blijken de bewoners zijn hulp hard nodig te hebben. Al snel raakt Gulliver bevriend met de Lilliputters en besluit hij ze te helpen in de strijd tegen hun aartsrivalen van het naburige eiland Blefuscu.
Gullivers Travels bevat aardig wat komisch talent. Naast hoofdrolspeler Jack Black zijn ook Jason Segel, Catherine Tate en Emily Blunt van de partij. De film bevat voldoende komische situaties en personages om tot een uitstekende komedie uit te groeien, maar benut die mogelijkheden niet. Sommige grappen zijn zelfs van poep- en plasniveau, wat we al veel te vaak hebben gezien en niemand echt aan het lachen zal brengen. Toch zijn er ook momenten van subtiele komedie voor degenen die goed bekend zijn met de acteurs. Jack Black mag dan niet op het scherpst van de snede acteren, zijn charme is zonder meer aanwezig en zijn overdadige acties en uitspraken weten op de een of andere manier een lach los te weken.
Dat is dan ook het sleutelwoord voor Gullivers Travels: overdadig. Alles is overdreven en opgeblazen, vaak op het flauwe af. En dan moet je jezelf af gaan vragen of je dit kan waarderen of dat je het juist irritant vindt. De grappen zijn dan ook voornamelijk inkoppers of herhalingen van wat in voorgaande films al is getoond en gezegd, maar de energie die de gehele cast uitstraalt maakt een hoop goed. Iedereen lijkt lol te hebben gehad bij het maken van de film. Het is een soort verkleedpartijtje voor volwassenen: lekker gek doen in vreemde kleding en je verder nergens wat van aan trekken. Je moet deze film dan ook met een bepaalde gemoedstoestand bekijken: neem werkelijk niks serieus en zie alles als een grote grap, dan kun je hier best lol aan beleven. Tegen het einde begint de film helaas zwakker te worden, vooral door de verplichte moralistische boodschap.
Gullivers Travels is een lastige film om te beoordelen. De entertainmentwaarde is erg afhankelijk van de manier waarop je de film benadert. Verwacht je een sterrenvehikel met uitstekende acteerprestaties en scherpe grappen, dan zul je bedrogen uitkomen. Ga je er echter vanuit dat je niet na moet denken om in de flow van de film te komen, dan kun je hier best een leuk anderhalf uur uit halen. Of je dat in de bioscoop moet doen, is een tweede. Het is in elk geval niet aan te raden om de driedimensionale versie te gaan zien, want de 3D-effecten voegen absoluut niks toe aan de film en zijn op momenten zelfs ronduit irritant.
