Tim Oliehoek begon zo fris en veelbelovend met Vet Hard, maar stelde met Spion van Oranje al enigszins teleur. Een eenmalige tegenvaller, zo hoopten we allen vurig, maar met Pizzamafia trekt hij die dalende lijn door. En dat die lijn zo ver zou zakken had niemand kunnen voorspellen. Wie kiest er dan ook voor zon scenario?
Dat scenario is gebaseerd op het boek van Khalid Boudou (onder sommige jongeren populair) en gaat over de neven Ibrahim (Bram) en Ilias (Haas), die in de wereld van pizzakoeriers en veeleisende bazen, hun vriendschap, familie-eer en ambities hoog proberen te houden. Ze racen aanvankelijk als vrienden tegen elkaar om als eerste hun pizzas bezorgd te krijgen. Maar wanneer Brams oom Faris de zaak tijdelijk moet overnemen omdat zijn vader te ziek is, blijkt er geld te verdwijnen. Brams vader verdenkt oom Faris en de ruzie zorgt ervoor dat deze uiteindelijk zijn eigen pizzazaak opent, pal tegenover die van Brams vader. Bram en Haas moeten zo als concurrenten verder.
Het is niet anders te verwoorden: het scenario van Pizzamaffia zit gewoon vol met verschrikkelijke clichés, stereotype personages, absurde dialogen, overgedramatiseerde scènes en is pijnlijk niet-grappig. Natuurlijk is deze film voor een specifieke doelgroep gemaakt en die gaat nu eenmaal heel vaak naar de bioscoop en is helaas te vermaken met pulp als dit. Dat moeten we de makers nageven: ze weten hun doelgroep te bereiken.
Sallie Harmsen is leuk, punt. Godzijdank heeft het scenario dat niet van ons af weten te pakken. Ook bij de andere acteurs sijpelt zo nu en dan enige charme door in een oase van overacting. Toch mogen we hen dat niet helemaal aanrekenen, de dialogen zijn gewoonweg te zwak en de scènes te onzinnig. Mamoum Elyounoussi maakt naast Harmsen nog de sterkste indruk van de acteurs en dan te bedenken dat hij feitelijk de meest ridicule zinnen moet uitkramen. Zijn betogen waarin hij Tony Montana (die uit Scarface inderdaad) citeert zijn tenenkrommend. Al is de reden die daar uiteindelijk achter blijkt te zitten misschien nog wel erger.
Toch levert Pizzamaffia nog één memorabele performance. Eén in negatieve zin, dat wel helaas. De bijrol van Jeroen Mourmans als Jeffrey lijkt door een vierjarige te zijn nagesynchroniseerd. De zinnen die hij uitkraamt en de rol an sich zijn zo pijnlijk niet-grappig en eigenlijk vooral irritant dat verder uitleggen totaal zinloos is. Moet gezegd: die arme jongen die zijn eerste filmrol speelt kan er verder ook weinig aan doen aangezien het scenario gewoon niets meer te bieden heeft.
Qua actie biedt Oliehoek ons met Pizzamaffia ook bar weinig. Met een enkele achtervolging op scooters en een sprongetje hier en daar moeten we het doen. Waar is die veelbelovende actieregisseur gebleven die het in Nederland op zijn Amerikaans ging doen? Hopelijk keert hij in de toekomst terug naar het niveau waarmee hij begon, al heeft daarbij het uitkiezen van de juiste scenarios natuurlijk prioriteit boven het bedenken van vette actiescènes.
Bij het kijken naar Pizzamaffia bekruipt je langzamerhand de hoop dat alle personages zich te pletter rijden of beter, dat alles spontaan ontploft. Om zo nog ten minste één enigszins grappige twist of vette actiescène op te doen leveren. Pizzamafia wordt vast een doorslaand succes bij de beoogde jonge doelgroep, maar hopelijk laat meneer Oliehoek zich daardoor niet van de wijs brengen en keert hij daarna terug naar het selecteren van scenarios waar wel iets van te maken valt. We zijn bereid Pizzamaffia totaal te vergeten, niets lijkt eigenlijk makkelijker dan dat.
