Als striptekenaar is Pascal Rabaté al beroemd, als filmmaker voorlopig alleen veelbelovend. Met Les Petits Ruisseaux heeft Rabaté zijn eigen stripverhaal verfilmd. Dat het bronmateriaal van hemzelf is, wordt wel duidelijk aan hoe dicht de film bij de strip blijft. Hele dialogen zijn overgenomen en ook het verhaal is maar op enkele plekken aangepast. Het geheel werkt perfect als film. Les Petits Ruisseaux is een typisch Franse komedie, die enkel teleurstelt in haar simplistische boodschap.
Émile is een wat oudere man die het al een aantal jaar wat rustiger aandoet. Een boek lezen op de bank, wat babbelen met andere oudjes in de plaatselijke kroeg en soms wat vissen met goede vriend Edmond. Deze leeft heel anders en heeft nog regelmatig afspraakjes met vrouwen, houdt van dansen en schildert naaktportretten. Als Edmond onverwachts sterft gaat bij Émile de knop om. Overal waar hij kijkt ziet hij opeens naakte vrouwen. Alsof hij na jaren te hebben geslapen wakker wordt en langzaam weer aan het leven ruikt.
Émile laat zijn ingedutte leven achter zich en stapt in zijn autootje om zijn bestaan weer leven in te blazen. Zijn reis voert hem langs het prachtig gefilmde Franse landschap en allerlei kleurrijke personen. De sfeer blijft immer luchtig; Les Petits Ruisseaux is geen zware film over de problemen van het ouder worden maar een lichtvoetige film over jong blijven.
Daniel Prévost is perfect gecast als de sympathieke, oude man die zijn tweede jeugd ontdekt. Zijn Émile ontspoort nergens tot een losbollige hippie, maar stapt enigszins verlegen en voorzichtig genietend in een voor hem nieuwe wereld. Dit zorgt er tevens voor dat de veelvuldig visueel aanwezige naakte senioren geen verkeerde sfeer achterlaten. Geen kijk ons eens progressief met het onderwerp bezig zijn, maar ook geen lekker shockeren met seniorenseks. Het is vooral dankzij Prévost dat de film hier perfect op de rails weet te blijven.
Helaas gaat het hervonden levensgeluk bij Émile niet verder dan een seksuele herontdekking van het leven. Zo blijft de overduidelijke boodschap van de film (haal alles uit het leven ongeacht je leeftijd) wel wat oppervlakkig en puberaal. Is dat werkelijk de enige manier om van het leven te genieten?
