In dit derde deel van zijn succes-reeks keert Martin Lawrence opnieuw terug als Big Momma. Was deze dekmantel in deel één nog gebaseerd op een echte persoon, in dit derde deel wordt het pak gewoon uit de kast getrokken omdat het er toch nog hing. Daarnaast werd over het scenario een musicalsausje gegoten. De minimale logica uit de voorgaande delen is dus totaal verdwenen, al valt het musicalingrediënt nog enigszins te verklaren uit de populariteit hiervan onder de jongste generatie pubers.
Na een belachelijke, maar best grappige openingssequentie met Malcolm en Ken Jeong als postbode (de Chinese man uit The Hangover) verplaatst de aandacht zich vooral naar Malcoms zoon Trent. Deze wil dolgraag zijn hiphopcarrière uitbreiden en heeft daar geld van zijn vader voor nodig. Wanneer Trent tijdens de jacht op zijn vaders handtekening getuige is van een moord moeten beiden onderduiken op een kunstacademie voor meisjes (bestaan die echt?). De onderbouwing in de film voor dit volslagen belachelijk plan is nog één millimeter dikker en behelst iets met een memorystick en belastende gegevens. Het maakt ook allemaal niks uit. Gevolg is dat Malcolm zijn Big Mommakostuum uit de kast kan trekken en daarnaast ook nog een mooi pakje voor zoon Trent vindt. Daarmee is Big Mommas nichtje Charmaine geboren en tal van nieuwe plotlijntjes.
Natuurlijk gaat het bij inhoudsloze, flauwe komedies als deze niet om het plot maar om de grappen die erin verweven zitten. In Big Mommas zijn deze helaas sporadisch aanwezig en meestal de overtreffende trap van flauw. Met 107 minuten is de film bovendien zon twintig minuten te lang en dat komt vooral door de vele onzinnige, uitleggerige dialoogscènes. Gevolg is dat het tempo van het verhaal en de grapdichtheid niet hoog genoeg liggen.
De laatste jaren had Martin Lawrence eigenlijk alleen succes met Wild Hogs. Het is dan ook niet verwonderlijk dat hij teruggrijpt naar Big Mommas House, één van zijn grotere komische successen. Behalve hij keert echter niemand van de cast terug. Nia Long (in de rol van Malcoms vrouw Sherry) bedankte en zoon Trent wordt ditmaal vertolkt door Brandon T. Jackson. Sherry wordt erg kneuterig weggemoffeld met een telefoontje naar het kuuroord waar ze in retraite zit en dus niet kan opnemen. Compleet negeren was dan nog een betere oplossing geweest. Het zijn kleine kenmerken van een film die vooral een eerder succes uitmelkt.
Wat wel nieuw is, zijn de musicalscènes en de hiphopinvloeden van zoon Trent en de kunstacademie waar de heren belanden. Deze scènes zijn echter voornamelijk pijnlijk slecht en lijken alleen geschikt voor diehardfans van Glee, High School Musical of andere pubermusical-ellende. Wat wel moet gezegd: het finalenummer, en dan met name de beeldmontage ervan, onderscheidt zich in positieve zin van de gemiddelde happy-end-musicalfinale. Het is echter niet genoeg om van Big Mommas: Like Father, Like Son meer te maken dan een derderangs aftreksel van een succesvolle komedie.
