Na de geweldige zombieromkom Shaun of the Dead en de minstens zo goede parodie op het buddycopgenre Hot Fuzz, waren de verwachtingen bijzonder hoog gespannen voor de derde samenwerking tussen acteurs Simon Pegg en Nick Frost. Misschien net iets te hoog, want hoewel Paul een vermakelijke komedie is geworden, slaagt de film er niet in het niveau van zijn twee voorgangers te evenaren.
Paul gaat over de twee Britse nerds Graeme en Clive die gespaard hebben voor een reis naar Amerika om het festival Comic-Con te bezoeken en op zoek te gaan ufos. Al snel stuiten ze per ongeluk op de alien Paul, die blijkbaar al zestig jaar op aarde rondhangt en op de vlucht is voor de Amerikaanse overheid. De twee besluiten Paul mee te nemen op een idiote roadtrip, waarbij ze gezelschap krijgen van een eenogig, godvrezend meisje en achtervolgd worden door FBI-agenten en de vader van het meisje, die met een shotgun recht op zijn doel afgaat.
Het belangrijkste verschil tussen Paul en zijn twee voorgangers is de afwezigheid van regisseur Edgar Wright. De Brit was te druk met zijn werkzaamheden aan Scott Pilgrim vs. the World, waardoor niet hij maar Greg Mottola de regie van Paul verzorgde. En hoewel Mottola met Superbad al heeft bewezen wel overweg te kunnen met het in beeld brengen van ongebruikelijke mannenvriendschappen en in Paul handig weet te laveren tussen de typisch Britse humor van Pegg en Frost en de typisch Amerikaanse humor van Seth Rogen, is de afwezigheid van de hyperkinetische stijl van Wright toch een tastbaar gemis.
Paul voelt namelijk iets te gewoontjes aan en dat is na Hot Fuzz en Shaun of the Dead toch wat teleurstellend. De regie is relatief onopvallend, en de bizarre gebeurtenissen in het laatste deel van de film zijn nog steeds wel over de top, maar niet zo hilarisch als het had kunnen zijn. Het blijft allemaal net iets te braaf en, bij gebrek aan een beter woord, normaal, waardoor het gevoel van de gemiste kans zich langzaam maar zeker weet op te dringen.
Dat neemt echter niet weg dat Paul wel gewoon een uitstekende komedie is, die met kop en schouders uitsteekt boven het gemiddelde Hollywoodaanbod. Vooral de keus om Seth Rogen in te huren voor de stem van alien Paul, blijkt een gouden greep te zijn. Zijn stem is zo herkenbaar en grappig dat hij met elke scène aan de haal gaat en Frost en Pegg moeiteloos naar het tweede plan duwt. Ook de vele verwijzingen naar sciencefictionfilms zijn, zeker voor de fans van het genre, zeer geslaagd. Zelfs Sigourney Weaver wordt nog even opgetrommeld voor een korte cameo.
Mocht Paul een film zijn geweest van debuterende filmmakers van wie we nog nooit hadden gehoord, dan zou de film ongetwijfeld aangemerkt worden als vernieuwend en verrassend goed. De vloek van Pegg en Frost is echter dat ze met hun eerste twee films zon hoge standaard voor zichzelf hebben gesteld dat de rest van hun werk onvermijdelijk daarmee vergeleken zal gaan worden. En hoewel die vergelijking negatief uitpakt voor Paul, blijft er gelukkig nog wel een heel aardige film over die honderd minuten lang een grijns op je gezicht weet te toveren.
Lees ook het interview met hoofdrolspeler Nick Frost.
