Inmiddels is het zes jaar geleden sinds er een laatste Winnie de Poeh-film verscheen en dat betekent dat er een hoop kinderen zijn die het dikke gele beertje nog nooit in de bioscoop hebben gezien. Het nieuwe avontuur, simpelweg getiteld Winnie de Poeh, is tijdloos, vrolijk en soms best humoristisch.
De allerkleinsten zullen hun hart kunnen ophalen met een grappig en soms ook spannend verhaal, dat wordt afgewisseld met liedjes gezongen door Poeh en zijn vriendjes. Het is de vraag of alle grappen bij kinderen zullen aankomen, maar dat maakt de film voor ouders wel leuker. Denk bijvoorbeeld aan een komische sequentie waarin Winnie zon honger heeft dat hij begint te ijlen en alles om hem heen in honing verandert.
Het verhaal ontvouwt zich als een boek, waarin Winnie af en toe de verteller gebiedt om wat rustiger voor te lezen, struikelend over de woorden. Er wordt vaker gespeeld met letters, wat wel vindingrijk en opvoedkundig is, maar helaas voor de Nederlandse kinderen niet te begrijpen; de tekst is in de originele Engelse taal blijven staan.
Een jonge doelgroep beleeft de film natuurlijk sowieso altijd anders dan hun ouders. Kinderen zien een spannend avontuur waarin Iejoor zijn staart kwijt is, en Winnie rammelende honger heeft en een onophoudelijke zoektocht naar honing begint. Volwassenen zullen merken hoe tijdloos de film is. Een fraai gemaakte stoepkrijtachtige animatie doet bijvoorbeeld denken aan de hallucinatiescène uit Dumbo, en werkt nog steeds even vervreemdend. Voor de oplettende kijker zijn er nog kleine knipogen naar klassieke avonturenfilms als Indiana Jones.
Zo wordt een film die voor kleine kinderen volop vertier biedt, voor vaders en moeders ook een leuke zit. Het nieuwe avontuur van Winnie de Poeh heeft uiteindelijk niet veel om het lijf, maar is met een aantal fantasievolle vondsten en een kleurrijke, klassieke animatie een aandoenlijk en amusant geheel geworden.
