In Frankrijk kan Dany Boon niet meer normaal over straat. Zijn megahit Bienvenue Chez les Ch'tis, waarin hij zelf een belangrijke rol speelde, trok in 2008 twintig miljoen Fransen naar de bioscoop. De komedie over vooroordelen tussen Noord- en Zuid-Fransen werd daarmee de succesvolste film in Frankrijk ooit.
Hier in Nederland deed de film het ook relatief goed, maar toch viel er genoeg op aan te merken. Het was nogal lastig sympathie op te wekken voor het hoofdpersonage en de film moest de vooroordelen vaak aandikken om het verhaal gaande te houden. Eigenlijk zijn die problemen nog steeds aanwezig in Boons nieuwste Rien à Déclarer, maar alles pakt nu een stuk grappiger uit. Het is te danken aan het feit dat nu niet alles zo politiek correct hoeft te zijn, en met name aan de heerlijke rol van Benoît Poelvoorde.
Rien à Declarer speelt zich af in de jaren negentig, in een klein dorpje op de grens van België en Frankrijk waar alles koek en ei is, tot er wordt aangekondigd dat de lokale douanepost gaat verdwijnen. De chauvinistische Belg Ruben ziet zijn leven instorten, terwijl de nuchtere Fransman Mathias er - ondanks alle ruzies - het beste van wil maken, niet in de laatste plaats omdat hij er in het geheim een relatie met Rubens zus op nahoudt. Tot overmaat van ramp worden de twee rivalen samen in een mobiel team gezet.
Ook Boons nieuwste film gaat weer over vooroordelen en intolerantie, maar gelukkig is het nu niet de uitgemolken verbroederende boodschap die overheerst, maar de kluchtige, humoristische aanpak. Zie bijvoorbeeld een flauwe, maar erg leuke scène in een restaurant, waarin de douanebeambten elkaar proberen af te troeven door steeds luider beledigende moppen met hun collegas te delen.
Dat soort scènes werkt vooral goed door de cast. De voornaamste reden waarom Rien à Déclarer een betere film is geworden dan Bienvenue Chez les Ch'tis, is Benoît Poelvoorde. De acteur, vooral bekend om zijn gestoorde rol in C'est Arrivé Près de Chez Vous, heeft nog altijd een aanstekelijke energie in zijn spel en leeft zich hier lekker uit.
Wat een opluchting dat Boon niet weer de fout maakt om personages tegen het eind als een blad aan een boom te laten omdraaien om een beter mens te worden. Nergens voor nodig in een satire; politiek correct zijn is maar saai. Rien à Déclarer is af en toe wat flauw en voorspelbaar, maar vooral gewoon ouderwets grappig.
