Al die inwisselbare horrorfilms worden soms best vermoeiend. Mothers Day, of het zoveelste deel uit de Saw-reeks, zijn maar een paar van de voorbeelden van inspiratieloze hak- en zaagfeesten die de afgelopen maanden uitkwamen. Maar eens in de zoveel tijd komt er dan een griezelfilm die wel echt werkt; een lange achtbaanrit die nergens vaart mindert of een tussenstop maakt. Sam Raimis Drag Me To Hell, twee jaar geleden, was er zo een. Ook James Wans Insidious is een horror die zeker de moeite waard is.
Wan is bekend als het brein achter Saw, het eerste deel uit de inmiddels compleet ontspoorde en uitgemolken horrorreeks. De Maleisische regisseur had niets met de steeds verder in kwaliteit dalende vervolgen te maken, maar deed na dat immense succes weinig interessants. Tot nu dan. In een klassiek aandoende horror voert hij de spanning steeds verder op.
Er lijkt niet veel aan de hand te zijn in de openingsscène. Een jongetje ligt te slapen en de camera zwenkt door het huis. De krassende strijkers in de soundtrack maken echter duidelijk dat hier iets niet pluis is. Oorverdovend worden ze, wanneer de titel in grote, bloedrode letters in beeld verschijnt. Old school horror.
Insidious zoomt vervolgens in op een gezin dat net een nieuw huis betrekt waar al snel gekke dingen gebeuren. Boeken liggen opeens op de grond, een doos is verplaatst, u kent het wel. En dan wordt zoontje Dalton niet meer wakker, weggezakt in een soort coma. Artsen staan voor een raadsel. Er gaan maanden voorbij, terwijl het echtpaar steeds meer geteisterd lijkt te worden door onzichtbare krachten. Wat er precies aan de hand is kan misschien beter niet verklapt worden, maar het zorgt voor een aantal memorabele sequenties, waaronder een bizarre seance met een medium dat een gasmasker met een stofzuigerslang draagt.
De echte kracht van Insidious zit niet zozeer in het verhaal, hoewel er een aantal leuke vondsten in zitten, maar in de manier waarop Wan de film steeds enger weet te maken. De atonale soundtrack draagt daar goed aan bij, maar het zijn vooral de perfect getimede schrikmomenten waarmee hij de kijker terroriseert. Er zijn nauwelijks special effects voor nodig; laat maar eens midden in een gesprek plotseling een macaber geschminkt gezicht achter iemand verschijnen. Insidious is redelijk conventioneel qua opzet, maar weet de kijker evengoed regelmatig angst aan te jagen. Ouderwets griezelen dus, met deze zeer vermakelijke spookfilm.
