James Cutting, Jordan DeLong en Christine Nothelfer stelden in 2005 een formule op voor succesvolle Hollywoodfilms. Hieruit bleek dat de lengte van de shots een bepaald mathematisch patroon volgen en zo de optimale spanningsboog creëren. Veel films volgen echter een heel andere formule: die van het bewezen succes. Denk bijvoorbeeld aan Keira Knightley + Victoriaanse tijd + romantiek of Jason Statham + getergd personage + wagonladingen actie. Statham beweert dat de rol in zijn meest recente film Blitz één van zijn eerste serieuze rollen is. Daarom is het extra jammer dat het zo moeilijk is de film zelf serieus te nemen.
Tom Brant is een agent met een slechte reputatie die meer en meer naar zijn ontslag toewerkt met roekeloze acties en excessief geweld. Dan wordt hij op een zeer gevoelige zaak gezet: een moordenaar heeft het op agenten gemunt en beweert er acht te zullen vermoorden tenzij hij gestopt wordt. Brant gaat op onderzoek uit en doet er alles aan om de maniak achter slot en grendel te krijgen.
Het is goed om te zien dat Statham een voor hem onconventionele rol speelt. In plaats van de gebruikelijke huurmoordenaar of overvaller speelt hij in Blitz een agent met een attitudeprobleem. Het voornaamste verschil met zijn voorgaande rollen ligt echter in het tempo van de film. Blitz is primair een thriller, een film waarin deceptie, intriges en vraaggesprekken de hoofdattractie vormen: de actie is van minder belang. Dat betekent dat we Statham bijna anderhalf uur lang interviews zien afnemen met mogelijke verdachten en getuigen. Hoewel de man sterk acteert, past deze acteerstijl gewoonweg niet bij hem. Als kijker zit je te wachten op de overdonderende actie die gaat komen, maar die blijft vrijwel geheel uit. De teleurstelling is compleet met het clichématige karakter van Stathams personage. Een getergde agent met een agressieprobleem: dat hebben we al vele malen eerder gezien.
De kracht van een goede thriller ligt in het vermogen om te intrigeren, te verrassen en te overtuigen. Blitz weet slechts af en toe aan de eerste voorwaarde te voldoen, maar van verrassing of overtuigingskracht is geen sprake. Dit is te wijten aan de grote gaten in het plot en de clichématige opbouw. Voor de oplettende kijker betekent deze film een langdurige trip langs veel ergerlijke tegenstrijdigheden en inconsistenties die de geloofwaardigheid van het plot sterk ondermijnen. Het idee achter de film en de sociale kritiek die eraan ten grondslag ligt, is ontegenzeggelijk intrigerend, maar de uitwerking neigt naar formulewerk dankzij plottwist- en dialoogclichés. Het gevoel bekruipt je soms dat je naar een aflevering van CSI aan het kijken bent, minus de grondige analyses en logica op basis van solide bewijs.
Het is zeer spijtig dat Blitz een zeer matige film is geworden. Statham verdient lof voor zijn keuze voor een minder actieverzadigde film en het is te hopen dat hij vaker dit soort uitstapjes maakt. Zijn filmkeuze zal dan echter aanzienlijk beter moeten zijn, want ook Blitz vervalt snel in formulewerk zoals we dat kennen van Statham, zij het ditmaal in een ander genre.
