Sprongen in de tijd: ze kunnen spanning opbouwen en voor intrige zorgen, maar als ze niet goed worden ingezet, breken ze dat ook net zo snel weer af. Het is in een notendop wat er misgaat in The Debt, een thriller met een verhaal dat op papier bloedstollend is, maar saai en leeg uitpakt.
De actie voltrekt zich in 1965. Een chirurg die er tijdens de Tweede Wereldoorlog op los experimenteerde met joodse gevangenen, loopt nog altijd vrij rond, dus worden drie Mossad-agenten achter hem aan gestuurd. Aan Rachel, Stephan en David de taak om de dokter van Birkenau mee te nemen, dan wel uit te schakelen. Op zich genoeg materiaal om een degelijke thriller mee te vullen, maar The Debt steekt anders in elkaar.
Regisseur John Madden springt regelmatig naar 1997, waar de drie agenten - inmiddels van middelbare leeftijd - worden geëerd tijdens de release van het boek dat Rachels dochter over haar heldhaftige moeder schreef. Maar nog voordat het drietal bij de feestelijkheden aankomt, gooit David zichzelf voor een vrachtwagen. Stephan en Rachel weten wat hem bewoog, maar de kijker moet nog een tijd in het duister tasten. De intrige begint. Maar helaas, zonder enige kennis van de personages weet hij de aandacht niet vast te houden.
Desondanks geeft het kantelpunt, waar alles uiteindelijk om draait, een knappe wending aan het verhaal. Vanaf dat moment komt het psychologische aspect van de grond. De kijker kan opeens meeleven met de zichtbaar getormenteerde hoofdpersonen (met name Helen Mirrens acteerwerk pakt hier sterk uit).
De belangrijke voetnoot die hier echter geplaatst moet worden, is dat de wending pas na dik een uur komt. Het grootste gedeelte van de film moet de kijker het dus doen met twee verhaallijnen - een die vooral op spanning leunt, de ander op het psychologische drama - waarvan het verband nooit helemaal helder is.
Het resultaat is vlees noch vis. The Debt is een spionagethriller anno 1965, waarin de spanning keer op keer moet worden afgekapt om weer vooruit in de tijd te springen. En daar komt het drama weer veel te lang niet uit de verf omdat je niet weet wat er met de personages aan de hand is.
Madden had er beter aan gedaan om deze remake volledig in 1965 te situeren. De opbouw van de verhaallijn is goed, de aankleding ziet er verzorgd uit en de acteurs zijn in orde. Het had een conventionelere thriller opgeleverd, maar wel een die echt beklemmend zou zijn geweest. Bovendien had het einde dan niet het gladgepolijste, zouteloze slot hoeven te zijn dat er nu aan vast zit.
