Zijn scala aan gezichtsuitdrukkingen en vreemde loopjes maakte Rowan Atkinson wereldberoemd. Hoewel hij net zo leuk was met wat scherpere humor in bijvoorbeeld de televisieserie Black Adder, is het vooral de slapstick met Mr. Bean die hem groot maakte. Johnny English, oorspronkelijk een personage voor een Britse commercial en in 2003 goed voor een eigen speelfilm, ligt een beetje tussen die twee rollen in. Niet zo absurdistisch, maar ook niet zo gevat. Het plot van de eerste film kwam rommelig over en zat vol met grappen die al eerder en leuker waren uitgevoerd, door bijvoorbeeld Leslie Nielsen in de Naked Gun-serie. In de tweede film over de MI7-agent met beperkingen valt er nog minder te lachen.
Dit vervolg is eerder een spionagethriller dan een komedie. Er is meer tijd genomen om met een goed plot te komen, dat wel, maar daar is nu zoveel aandacht naar uitgegaan dat de makers vergeten lijken te zijn om nieuwe grappen te verzinnen. Bovendien is Johnny English in dit tweede deel lang niet meer zo onhandig en stuntelig als voorheen. Hij is gewiekster en kan vechten als een volwaardig geheim agent.
Het levert allemaal maar weinig op om te kunnen lachen. De leukste grap zit in een Chinese huurmoordenaar die zich als oud vrouwtje heeft verkleed, waardoor onze held zich vergist en per ongeluk een onschuldige bejaarde te grazen neemt. Overigens werd die grap, in een vergelijkbare variant, al uitgevoerd in het eerste deel (nota bene afgekeken van een Naked Gun-film), en wordt hij later in dit tweede deel ook nog eens herhaald. Om maar even te illustreren hoe inspiratieloos deze komedie overkomt.
In Johnny English Reborn heeft Johnny zich na een trauma in Mozambique teruggetrokken in een boeddhistische tempel, maar besluit hij zijn oude werk weer op te pakken als de wereld gered moet worden van een geheime organisatie die van plan is om een Chinese premier te vermoorden. Bijzonder geestig kan dat uitgangspunt niet genoemd worden. De film wil knipogen naar James Bond, maar geeft veel te weinig eigen inbreng om van de grond te kunnen komen.
Het is dat Rowan Atkinson nog altijd als een van de besten met zijn gezicht kan werken. Het zijn de kleine momenten van gelaatsuitdrukkingen die toch nog af en toe voor een grijns zorgen. Puur het talent van de hoofdrolspeler, want voor de rest is Johnny English Reborn maar een saaie film.
Lees ook het interview met Rowan Atkinson.
