De dood fascineert de mens al sinds hij erover kan denken. Onze levens zijn eindig, een feit dat ons verenigt in al onze sterfelijkheid. De filmindustrie maakt dan ook al jaren dankbaar gebruik van het onderwerp. Is het niet Jack Skellington die kerst verpest, dan is het wel het jongetje dat als enige Bruce Willis kan zien. De laatste tijd komt de fascinatie voor de dood voornamelijk tot uitdrukking in vampiers, de ondoden, hetgeen sommigen tot onvrede stelt. Gelukkig voor hen besloot Gus Van Sant dat het tijd was voor een film waarin het onderwerp van een serieuzere kant wordt belicht. Om precies te zijn door de ogen van Enoch en Annabel, de twee hoofdpersonages uit Restless.
Schoolverlater Enoch bezigt zichzelf met het bezoeken van begrafenissen van onbekenden. Op één van zijn uitstapjes ontmoet hij de excentrieke Annabel, die onmiddellijk geïntrigeerd is door de vreemde begrafeniscrasher. Ze vertelt hem dat ze in een ziekenhuis werkt, maar lijkt niet alles over zichzelf kwijt te willen. De twee worden steeds closer, hetgeen Enoch ertoe brengt Annabel over de Japanse geest te vertellen die hem overal volgt. Alles lijkt koek en ei tot Annabel met een schokkende bekentenis komt die hun opbloeiende liefde sterk onder druk zet.
Bij een film als deze ligt het zwaartepunt bij de acteurs: weten zij niet te overtuigen, dan vallen alle ideeën en fictieve elementen door de mand. Van Sant begreep dit en heeft een zeer getalenteerde cast samengesteld die goed op elkaar zijn ingespeeld en de dialogen en situaties net dat beetje extra meegeven. Hoofdrolspelers Hopper en Wasikowska lijken gemaakt voor elkaar: de subtiele interacties, de manier waarop ze elkaar aankijken, alles straalt liefde uit. Het is daarom spijtig dat de dialogen regelmatig een wat karikaturaal karakter hebben. Enoch en Annabel vullen elkaar aan alsof ze weten wat de ander denkt, waarbij de uitspraken vaak van een enigszins bizarre aard zijn. Het roept herinneringen op aan Rory en Lorelai uit Gilmore Girls, hetgeen geen goede zaak is in een film met een zwaarwegend thema als dit.
Het plot lijkt bewust luchtig te zijn gehouden om de gevoeligere scènes meer lading te geven. Dit werkt over het algemeen prima, ware het niet dat het geheel uit balans voelt. Zo valt de komische noot die de geest Hiroshi toevoegt ten dele weg door het (in eerste instantie) kleurloze karakter van Enoch. Restless hinkt te veel op verschillende gedachten om als één geheel te voelen. Gelukkig leidt Annabel daar goeddeels de aandacht vanaf met haar aparte persoonlijkheidstrekjes en fascinerende schakeling tussen kracht en breekbaarheid. Zij is het die het thema het best tot uitdrukking brengt, juist door er niet veel over te praten. Zij is het die meer diepgang toevoegt aan wat in essentie een standaard boy-meets-girl-film is. Je kan je dan afvragen wat de toegevoegde waarde van geest Hiroshi is, gezien hij in feite de belichaming van de dood is. Behalve een gesprekspartner voor Enoch en de eerder genoemde komische noot, is het personage niet van groot belang voor het plot en voelt hij meer als gimmick dan als volwaardig personage.
De creatie van een fictieve wereld, bewoond door fictieve personages, leunt volledig op de geloofwaardigheid van de verschillende elementen waaruit de film is opgebouwd. Naast geloofwaardige personages is het verhullen van de gebruikte techniek van zeer groot belang. Als er dus, zoals in Restless, tot vijf keer toe een microfoon in beeld komt, wordt niet alleen de illusie van de filmwereld verbroken, maar mag je ook twijfelen aan het vakmanschap van de crew. Nu gebeurt dit vaker (zij het niet vijf keer), maar in een film die de kijker serieus dient te nemen en in scènes waarin geprobeerd wordt emotie op te wekken is het niet alleen storend, maar gewoonweg belachelijk.
Zou Restless in één woord getypeerd moeten worden, dan is onderhoudend op zijn plaats. De film laat zich gemakkelijk bekijken, er zitten leuke personages in en het plot is op zn minst interessant. Dat de film een aantal steken laat vallen is dan ook vrij eenvoudig te vergeven. Restless blinkt nergens in uit, maar doet ook weinig echt fout. Verwacht niks wereldschokkends, verwacht geen grootsheid, verwacht een prima film die je af en toe aan het denken kan zetten, maar die je ook vrij snel weer bent vergeten.
