Vrijwel iedereen zal, gevraagd naar de grote klassieke componisten, namen noemen als Beethoven, Chopin, Bach en Mozart. Naast hun talent en wereldfaam hebben deze toonkunstenaars echter nog iets gemeen: ze zijn allen man. Dat er geen vrouwelijke componisten bekend zijn geworden komt niet omdat ze er niet waren, maar door het complete gebrek aan feminisme in die tijd. Nannerl was één van deze getalenteerde vrouwelijke componisten die nooit bekend werden. Ze werd in Duitsland geboren als enige dochter van Leopold en Anna Maria. Vijf jaar na haar werd haar broertje Wolfgang geboren. Hun familienaam: Mozart. Regisseur René Féret vertelt in het Franstalige Nannerl, la Soeur de Mozart het verhaal van de zeer muzikaal getalenteerde zus van de inmiddels wereldberoemde Wolfgang Amadeus Mozart.
Het is 1763. De muzikale familie Mozart is op tournee en reist per koets langs de belangrijkste hoven van Europa. De adel vergaapt zich aan de uitzonderlijk getalenteerde, tienjarige Wolfgang. Vader Leopold had zijn talent vroeg opgemerkt en onderwijst hem zelf. Nannerl, de vijf jaar oudere zus van Wolfgang, begeleidt hem bij de diverse optredens. Haar vader verbiedt haar echter viool te spelen, omdat dit een mannelijk domein is, en laat haar ook niet toe bij de componeerlessen die hij Wolfgang geeft. Nannerl kan het maar moeilijk accepteren. Haar hoop op een muzikale carrière wordt nieuw leven in geblazen als ze de Dauphin van Frankrijk ontmoet. Ze moet dan echter wel als man verkleed, want in het Europa van de achttiende eeuw lijkt het voor een jonge vrouw onmogelijk om een muzikale carrière op te bouwen.
Regisseur René Féret schreef tevens het scenario waarin hij de Duitse familie Mozart als een Franse familie opvoert. Hij castte zijn eigen dochters Marie en Lisa in de belangrijkste vrouwelijke kinderrollen en dat is geen verkeerde keuze. Met name Marie die Nannerl speelt is grandioos en weet van begin tot eind te overtuigen als groot muzikaal talent dat door de normen en waarden uit die tijd wordt geremd. Ze komt over als een modern meisje in een tijd waarin ze niet thuis hoort. Hetzelfde geldt overigens voor het gezin dat op veel punten opvallend vrij en tolerant is. Naast het indrukwekkende acteerwerk van zowel de volwassenen als de kindacteurs is de muzikale presentatie van laatstgenoemden zeer bewonderenswaardig. In veel shots bespelen ze zelf de instrumenten en ook al is daar natuurlijk een geluidstrack overheen gezet, ziet het er allemaal heel indrukwekkend uit.
Een opvallende keuze voor een muzikaal kostuumdrama als dit is de cinematografische stijl van Benjamín Echazarreta. Het merendeel van de shots is handheld gedraaid en dat voelt nogal vreemd aan voor de stijve, klassieke wereld die getoond wordt. De bedoeling van deze documentaireachtige stijl kan het vergroten van het gevoel van realisme zijn geweest, maar het stoort meer dan dat het effect sorteert. En dat is jammer, want het productiedesign (van de locaties en de sets tot aan de kleding) is werkelijk fantastisch. Evenals de prachtige door Marie-Jeanne Serrero gecomponeerde muziek.
Nannerl, la Soeur de Mozart lijkt misschien niet de meest toegankelijke film, maar ook voor mensen die weinig affectie met klassieke muziek hebben, is de film de moeite waard. Niet alleen vanwege het sterke scenario, het fantastische spel en de prachtige vormgeving, maar ook vanwege de interessante kijk op het leven van de later wereldberoemd geworden componist Wolfgang. Al gaat het dit keer dus om zijn minstens zo talentvolle zus.
