Dat 50/50 geen moment aanvoelt als effectbejag is misschien wel de grootste prestatie van regisseur Jonathan Levine. Een komedie over kanker; er zijn makkelijkere themas voor een speelfilm te bedenken. Maar ondanks het grote taboe dat nog steeds op dit onderwerp rust, heeft Levine samen met een uitstekende groep acteurs een film gemaakt die veel komische elementen bevat, maar niet aarzelt om ook emotionele vuistslagen uit te delen.
50/50 is in feite het levensverhaal van scenarist Will Reiser, die op jonge leeftijd met een zeldzame vorm van kanker werd geconfronteerd. In de film heet hij Adam Lerner en heeft hij een relatie met een mooie vrouw, een leuke baan waar hij voldoening uit haalt en een goede vriendengroep. De schok is dan ook groot als plotseling kanker bij hem wordt geconstateerd. De film registreert vervolgens hoe Adam hiermee om probeert te gaan en geholpen wordt door zijn beste vriend Kyle en zijn erg jonge therapeute Katherine.
Jonathan Levine maakte eerder kleinere films als All the Boys Love Mandy Lane en The Wackness, maar met 50/50 maakt hij voor het eerst de stap naar het grote publiek. Een stap die hem erg goed afgaat. Mede dankzij producenten Seth Rogen en Evan Goldberg (de mannen achter Superbad en Pineapple Express) krijgt 50/50 in de Verenigde Staten meer aandacht dan de film anders toebedeeld zou zijn. De schunnige humor van de twee volwassen pubers werkt bovendien verrassend goed in een film met zon zwaar onderwerp.
Het emotionele hart van de film ligt echter bij Joseph-Gorden Levitt, die hier de beste prestatie uit zijn nog jonge carrière levert. In een moeilijke rol, die heel makkelijk de bocht uit kan vliegen, zet hij zijn personage eerst mooi rustig neer. Wie verwacht dan ook dat een jonge man in de kracht van zijn leven kanker krijgt? Maar die initiële verbazing maakt langzaam maar zeker plaats voor angst over zijn toekomst en vooral of hij die wel heeft. Met name in de scènes met zijn therapeute, ook al zo fantastisch vertolkt door Anna Kendrick, wordt dat mooi duidelijk.
Het enige kritiekpuntje is dat de vriendschap tussen Adam en Kyle wat vreemd overkomt. De twee zijn absolute tegenpolen, maar worden in de film afgeschilderd als beste vrienden voor het leven. Levine had iets duidelijker mogen maken waarom de twee zo close zijn, want dit komt onvoldoende uit de film naar voren.
Er blijft echter genoeg over om 50/50 als uitermate geslaagd te bestempelen. Voor een film die zon moeilijk onderwerp voor een groot publiek bespreekbaar maakt en daar met vlag en wimpel in slaagt, moet de pet heel diep af.
