De tijd dat Joel Schumacher ons op iets fatsoenlijks trakteerde, ligt inmiddels ver achter ons. Al jaren haalt de Amerikaanse filmmaker niet meer het niveau van klassiekers uit het begin van zijn loopbaan. Het laatste werkje van zijn hand dat nog een beetje te puimen was, de inventieve actiethriller Phone Booth, dateert alweer van acht jaar terug. Je zou beter moeten weten als je nog steeds uitkijkt naar een nieuw project van de regisseur in de hoop dat de veteraan zich toch eens moet herpakken. Het draait telkens weer uit op een desillusie.
Schumachers nieuwste, de thriller Trespass, zou letterlijk alles in huis moeten hebben om een zenuwslopende anderhalf uur vermaak te bieden. Lachwekkende dialogen, oninteressante zijplotjes en oliedomme personages weten het echter al vroeg te verzieken. Het gaat eigenlijk al mis als de compleet verkeerd gecaste Nicolas Cage als ene Kyle Miller zijn belachelijk ongezellige, door vrouw Sarah zelf ontworpen huis binnen komt lopen. Het gesjeesde zakenmannetje nestelt zich in zijn hypermoderne kantoor om wat glimmende diamantjes te verkopen. Ondertussen mag een op de automatische piloot acterende Kidman de verveelde ontevreden huismoeder uithangen.
Dochter Avery doet er alles aan om zich uit de verstikkende greep van haar ouders los te wurmen. Met gemak ontsnapt ze uit het zwaarbeveiligde woonbastion om helemaal los te kunnen gaan op een feestje. Tegelijkertijd staat Kyle op het punt voor zijn werk de deur uit te gaan. Dan wordt er aangebeld. De politie staat op de stoep en weet zich met een goedkope smoes de villa binnen te werken. Kyle en Sarah worden door de agenten vastgegrepen en tegen de vloer gedrukt. Terwijl Avery de bloemetjes buiten zet, maar met haar eigen moraal geconfronteerd wordt, staan haar ouders doodsangsten uit.
Scenarist Karl Gajdusek heeft zijn eerste speelfilm gevuld met een zootje ongeregeld dat onmogelijk de ideale misdaad zou kunnen neerzetten. Leider is de slissende Elias die met de nodige traumas aan de klus is begonnen. Zijn broertje Jonah is de mooie jongen die al eerder contact met zijn gijzelaars blijkt te hebben gehad. Een compleet geflipte verslaafde stripteasedanseres en een zwijgzame krachtpatser maken het misdaadclubje compleet. Ze zijn meer met hun eigen sores en vetes bezig dan met hun slachtoffers en het grotere doel dat ze nastreven.
Trespass roept onvermijdelijke associaties op met Funny Games, met het essentiële verschil dat de overvallers in Hanekes meesterwerk alleen maar onverklaarbare sadistische motieven hadden. Als dit ook het enige oogmerk in Schumachers thriller was geweest, dan was het misschien nog wel goed gekomen, maar er wordt van alles bij gehaald om de boel meer body te geven. Echtgenoten die zaken voor elkaar verbergen, de economische crisis, orgaantransplantaties, ingewikkelde criminele dealtjes en boeven met een romantische inslag. De vele inspanningen om de kijker om de tuin te leiden door het verhaal te voeden met oninteressante achtergronden en details mogen niet baten. De ontelbare uitleggerige flashbacks halen niet alleen het tempo eruit, maar vormen tevens een belediging voor de intelligentie van het publiek.
Schumachers vakmanschap is nog vaag te herkennen in de goedgetroffen setting, het brave maar best aardige camerawerk en de degelijk uitgewerkte actiescènes. Jammer genoeg weet de regisseur de regelmatig oplaaiende chaos niet te kanaliseren, omdat het onlogische handelen en het rommelige script de potentieel sterke momenten overschreeuwen. De casting van zowel Cage als Kidman lijkt een strategische beslissing van de filmstudio, maar de Oscar op hun beider schoorsteenmantel is nog geen garantie voor degelijk acteerwerk. Vooral Cage trekt alle registers open en laat een amusant staaltje overacting zien, waardoor Trespass onbedoeld uitmondt in een komedie. Voor Joel Schumacher blijft de vraag of hij ooit nog eens een nieuwe Falling Down of The Lost Boys zal afleveren.
