Handen af van onze hulpverleners luidt de slogan van de huidige campagne van de onafhankelijke stichting SIRE. Waarom? Omdat uit onderzoek blijkt dat acht op de tien Nederlanders het geweld tegen hulpverleners zat is. Geweld tegen hulpverleners, het schijnt een trend te zijn. Regisseur Pieter Kuijpers (Van God Los) en zijn team merkten dat blijkbaar ook en besloten met een klein budget de speelfilm Doodslag te maken. Theo Maassen mocht net als in Kuijpers laatste film TBS de hoofdrol spelen.
Het scenario is verdeeld in vier hoofdstukken die telkens vooraf worden gegaan door een wit scherm met daarop een zwart Romeins cijfer dat het hoofdstuk aangeeft. In hoofdstuk één is Max een gelukkig mens. Hij heeft dan wel een emotioneel zware baan, maar hij is er trots op en rijdt graag met zijn ambulance. Wanneer zijn collega tijdelijk stopt, krijgt hij de jonge, Marokkaanse Amira als vervanger. Ze is jong, gedreven, maar vooral erg goed. Als hij op een dag in zijn werk belemmerd wordt door een groep jongeren slaat hij, daartoe mede aangezet door een tv-optreden van een bekende cabaretier, letterlijk van zich af.
Theo Maassen is naast acteur uiteraard ook cabaretier, maar hij wilde per se de rol van Max spelen en niet die van cabaretier Felix. Acteur Gijs Scholten van Aschat speelt nu de cabaretier. Maassens collega's Najib Amhali en Eric van Sauers spelen bijrollen. Opvallend is dat laatstgenoemde heren een indrukwekkende rol neerzetten terwijl juist Scholten van Aschat regelmatig tegen het schmieren aanzit. Nu is dat begrijpelijk aangezien zijn rol ook zo geschreven is, maar het werkt de film in enkele kernscènes tegen. Maassen is net als in zijn meeste rollen sterk en geloofwaardig. Zijn personage maakt heftige ontwikkelingen door die Maassen overtuigend weet neer te zetten.
Het scenario komt van de hand van Marcel Lenssen, die hiermee zijn debuut maakt. Hij koos ervoor om het actuele onderwerp uit te vergroten tot een hyperrealistisch plot. De heftigheid neemt op die manier toe, met als doel het punt dat de makers willen maken, te versterken. Het probleem hier is echter dat het onderwerp al dusdanig heftig en actueel is, onder andere door de SIRE-campagne en de nieuwsberichten, dat het uitvergroten ervan een vorm van overkill creëert waardoor de film juist inboet aan gevoel van realisme. De personages in de film slaan namelijk wel erg ver door, met als climax een scène tussen Max en cabaretier Felix op het podium tijdens een optreden van hem. De film schuurt dan tegen het belachelijke aan terwijl de film tot dan toe juist zeer indringend was. Die intensiteit is vooral te danken aan de sterke regie van Pieter Kuijpers die als één van de weinige regisseurs vrijwel altijd voor het genre van de geweldsthriller kiest, en terecht. Hij beheerst het genre inmiddels tot in de puntjes en dat blijkt wederom bij Doodslag.
Kuijpers wordt overigens uitstekend bijgestaan door zijn cameraman Mick van Rossum die de inhoudelijke heftigheid visueel sterk wist te vertalen. Eén van de hoofdstukken is zelfs geheel in zwart-wit en dat werkt uitstekend. Hooguit is onduidelijk waarom dit hoofdstuk het als enige zonder kleur moet doen. Ook de keuze voor de verdeling in hoofdstukken is geen logische, want het leidt vooral af. Desondanks weet Doodslag door een sterke regie en indrukwekkend acteerwerk te boeien van het onschuldige begin tot het zeer bittere eind.
