Een crisis en stierlijke verveling doen rare dingen met je. Dit gaat zeker op voor de meiden van een middelbare school in een Frans kustplaatsje. Het aan zee gelegen Lorient kampt met economische malaise. De visserij en militaire haven verkeren in zwaar weer, wat zijn weerslag heeft op het dagelijkse leven van alle inwoners van het troosteloze stadje in Bretagne. Als de mooie, populaire Camille zwanger wordt, lijkt deze actie een schreeuw om aandacht. Zonder al te veel moeite maakt de puber andere meiden op haar school warm voor het moederschap. De meisjes zijn het erover eens dat ze geen ouders of jongens nodig hebben en elkaar zullen ondersteunen en onderhouden.
Het resulteert in zeventien zwangerschappen waar de ouders, schoolleiding en de jongens geen snars van begrijpen. Dit is het uitgangspunt van 17 Filles, de debuutfilm van de regisserende zussen Delphine en Muriel Coulin. De Coulins baseerden hun lichtvoetige dromerige drama op een nieuwsbericht uit 2008 over een groep meiden in het Amerikaanse Gloucester die een soortgelijk pact zouden hebben gesloten. Hoe het de meiden lukt om binnen no time zwanger te raken is een wonder, vooral als je je bedenkt dat er stellen genoeg zijn die het eindeloos moeten proberen. Waarom de jongens in hun omgeving zich maar al te graag lenen voor de rol van verwekker blijft eveneens onduidelijk.
De regisseurs achtten het uitgangspunt en hun personages krachtig genoeg, maar het blijkt een riskante inschatting. 17 Filles roept associaties op met Sofia Coppolas The Virgin Suicides, waarin we eveneens te maken hadden met een groep meiden die een dramatische wending aan hun prille leventjes gaven. Het coming-of-agedrama van de Moulins roept echter een minder intrigerende sfeer en nieuwsgierigheid op, vooral als de shock van de multibezwangering er wel een beetje af is. De dialogen zijn van ondergeschikt belang, waardoor de gedachten of emoties van de meiden maar moeilijk naar boven komen. Hun gierende hormonen maken het er niet makkelijker op. De meeste informatie haal je nog uit hun onderlinge gesprekken, al geven de eensgezinde scholieren elkaar nauwelijks tegengas. Het tegengeluid moet komen van de volwassenen, die met een belerend toontje gelijk met hun oordeel klaar staan.
Gelukkig hoef je niet met alle zeventien meiden mee te leven, maar beperken de maaksters zich tot een select groepje. Ook al draait alles om aanstichtster Camille, de aandacht wordt ook dikwijls gericht op haar lotgenoten, waardoor 17 Filles meer body en nuance krijgt. De kleine Clémentine krijgt er bijvoorbeeld flink van langs als ze haar ouders vertelt van hun toekomstige kleinkind en gaat zitten koukleumen en afzien in een aftandse caravan. Pispaaltje Florence doet er op haar beurt alles aan om erbij te horen, dus laat ze zich maar al te graag zwanger maken. Hoe ze dat heeft klaargespeeld blijft een groot raadsel. De saamhorigheid van de meiden is hoopvol, maar eveneens flinterdun. Juist bij de invulling van dit cruciale punt laten de regisseurs het afweten.
De zusjes Moulin weten uitstekende prestaties uit hun veelal onervaren actrices te halen, al had er bij een diepgravender script nog veel meer in gezeten. Liefhebbers van de Franse cinema herkennen hoofdrolspeelster Grinberg wellicht nog uit het imposante Entre les Murs. Ze is een kille verschijning die ondanks het wankele verhaal haar complexe personage Camille prima aanpakt.
Aan het einde van 17 Filles weten we weliswaar grofweg hoe het met de dames afloopt, maar zijn we over het hoe en het waarom nauwelijks een steek wijzer geworden. Ja, ze wilden ondermeer respect afdwingen, maar hoe zien ze hun toekomst voor zich? Eigenlijk kan je dat maar weinig schelen, wat tekenend is voor de minieme betrokkenheid die de maaksters door hun softe aanpak weten op te roepen. De Moulins zijn sterk in het neerzetten van het deprimerende milieu en sfeertje. Ze werpen mogelijke verklaringen op, maar laten te veel onbesproken om je met een tevreden gevoel naar huis te kunnen sturen.
