Twee weken geleden leek het nog vrijwel zeker dat Meryl Streep een derde Oscar zou gaan krijgen. Haar vertolking van Margaret Thatcher in The Iron Lady was feilloos. Zo goed dat je bijna zou vergeten dat er meer kapers op de kust liggen. Want vanaf vandaag draait My Week with Marilyn, waarin Michelle Williams zichzelf overtreft. Dat wil wat zeggen na haar prachtige rol in Blue Valentine vorig jaar (ook al goed voor een Oscarnominatie), maar er is niets van overdreven. Haar Marilyn Monroe is pure perfectie.
Williams en Streep mochten allebei al een Golden Globe voor hun vertolking in ontvangst nemen. Dat was mogelijk omdat hun films niet tot hetzelfde genre werden gerekend, maar bij de Academy maken ze dat onderscheid niet. Volgende maand is er maar één Oscar voor beste actrice. Dan zal de een het waarschijnlijk tegen de ander moeten afleggen, want de strijd lijkt tussen deze twee dames te gaan. Beide films zijn zonder meer aanraders. En dan niet eens omdat ze echt sterk zijn, maar omdat er een masterclass acteren in wordt gegeven.
Want net als The Iron Lady stijgt My Week with Marilyn zonder de hoofdrolspeelster eigenlijk maar amper boven de middelmaat uit. De kijker krijgt nooit echt een dieper inzicht in het leven van de titelpersoon en regisseur Simon Curtis volgt een veilige, flink voorspelbare lijn. De film werd gebaseerd op het boek van Colin Clark, de jonge regieassistent van Sir Laurence Olivier die tijdens de opnames van The Prince and The Showgirl in contact kwam met hoofdrolspeelster Monroe. We zien haar leven dus door zijn ogen. En natuurlijk krijgt hij als haar persoonlijke assistent door dat er ook een keerzijde is aan het sterrendom. Het sekssymbool en het groentje bouwen een hechte band op, maar kwade tongen waarschuwen Colin om zich niet te veel door Monroes façade te laten meesleuren.
De film mist scherpe randjes, en veel ruimte voor intrige of verrassingen is er niet, maar My Week with Marilyn geeft wel een aangename kijk in de Amerikaanse filmwereld en het leven als een ster in de jaren vijftig, waarin net zoveel humor als drama zit opgesloten. Kenneth Branagh heeft bijvoorbeeld een heerlijk cynische rol als regisseur Olivier, die steeds gefrustreerder raakt door zijn schijnbaar onpeilbare hoofdrolspeelster.
Maar het is vooral de show van Michelle Williams. Juist omdat het scenario vrij vlak en voorspelbaar is, krijgt ze volop de ruimte om te schitteren. De intonatie en het timbre van haar stem, de verfijnde mimiek, haar hele lichaamshouding; ze zijn haast niet van de echte versies te onderscheiden. Het knapste is nog dat het hier niet alleen om een meesterlijke imitatie gaat; Williams weet Monroes betoverende uitstraling, haar screen presence, nauwgezet te vangen. Of ze die Oscar nou gaat krijgen of niet, ze laat hier zien dat ze de beste actrice van haar generatie is.
