Vier jaar geleden verscheen Journey to the Center of the Earth, een film die bij veel mensen waarschijnlijk de meeste bekendheid geniet van de dvd-uitgave met de kartonnen 3D-brilletjes. De avonturenfilm, die lichtjes gebaseerd is op het gelijknamige boek van Jules Verne, bracht wereldwijd ruim tweehonderdveertig miljoen dollar op genoeg geld om groen licht te geven voor een tweede 3D-avontuur. Leuk, zou je zeggen. Vooral omdat er niet één, maar zelfs vier tijdloze boeken ten grondslag liggen aan Journey 2: The Mysterious Island.
Al moet je je daar niet al teveel van voorstellen. De verhalen Treasure Island, Gullivers Travels, 20,000 Leagues Under the Sea en The Mysterious Island zijn in de film, zoals verwacht, niet tot één intelligent en coherent plot verweven. De klassieke romans zijn voor regisseur Brad Peyton eerder naslagwerken, waar hij naar believen elementen uit plukt. Het verhaaltje is dus nog steeds zo ridicuul als in zijn voorganger: een clubje bonte figuren belandt min of meer per toeval- op een locatie waar de meest wonderlijke dingen gebeuren.
Acteur Brendan Fraser zag zon herhalingsexcursie niet zitten en bedankte voor de eer, waarop de producenten Dwayne The Rock Johnson naar voren schoven om hem te vervangen. Een goede keuze, want in de rol van vaderlijke onbenul is The Rock een stuk geestiger. Dat bewijst hij vooral tijdens een nachtelijke zangsessie bij het kampvuur, waarbij hij een resumé geeft van de gebeurtenissen op het nummer What a Wonderful World. Ook een stoomcursus vrouwen versieren pakt komisch uit wanneer blijkt dat hij met zijn borstspieren besjes af kan ketsen. Hoe je er ook tegen aankijkt, het blijft iets bijzonders om te zien: The Rock die met gebalde vuisten een reuzenhagedis een pak rammel dreigt te verkopen. In welke groots opgezette CGI-film durven de makers nog zo onbekommerd te werk te gaan?
Journey 2: The Mysterious Island is helaas ook een film waarbij het toeval veel te vaak wordt ingezet om obstakels te overwinnen. Voor het ontcijferen van een gecodeerd bericht draait een van de personages zijn hand niet om, want dat leerde hij nou eenmaal bij de marine. En in een vroeg stadium verweking constateren bij een ruïnecomplex (dat vergeven is van de muurscheuren) is voor hetzelfde personage eveneens een peulenschil, want in de bouw zag hij dat wel vaker. En zo zijn er meer toevalligheden die op den duur vermoeiend werken. Wat ook niet bepaald meewerkt, is het totaal oninteressante subplotje rond een helikopterpiloot die de financiering van zijn dochters studie probeert rond te krijgen. Of de grappig bedoelde, maar irritant uitgewerkte verstandhouding tussen stiefvader Hank en grootvader Alexander. Het voelt allemaal te geforceerd aan.
Liever zie je meer van die knotsgekke actie. Maar uit een achtervolgingsscène met een gigantisch reptiel en een uit de kluiten gewassen vogel komt al vroeg in de film héél duidelijk naar voren welke fantasiewereld model heeft gestaan. Sommige shots lijken zelfs exact gekopieerd. Journey 2: The Mysterious Island lijdt aan het post-Avatar-syndroom: de 3D, de wonderlijke beesten, de fosforescerende jungle bij nacht we hebben het allemaal eerder gezien. En indrukwekkender. Vooruit: op de buitenaardse planeet Pandora hebben ze geen acteur als Luis Guzmán, die acteert alsof hij in de exotische brandnetels is gevallen.
