Het is altijd even wennen als een grapjas opeens op de serieuze tour gaat. Het gaat eigenlijk nog het best met een tussenstapje, getuige Jim Carreys rollen in The Truman Show en Man on the Moon. Na de positieve reacties was Carrey klaar voor het echte heftige werk in Eternal Sunshine of the Spotless Mind. Ook collegas Ben Stiller en Adam Sandler kwamen best aardig uit de verf toen ze de platte humor achter zich lieten. In ons land zijn de voorbeelden wat schaarser. Zo zette Jeroen van Koningsbrugge een ernstig gezicht op in Links en was Theo Maassen steengoed als psychopaat in TBS. Nu wil ex-Lama Ruben van der Meer zich als serieuze acteur bewijzen in Plan C. In zijn geval is het eveneens een tussenstapje naar eventueel het zwaardere werk.
In het lichtkomische speelfilmdebuut van Max Porcelijn speelt Van der Meer politierechercheur Ronald Plasmeyer, die last heeft van een gokprobleem. Al beschouwt hij pokeren niet als een kansspel, want je hebt er inzicht en strategisch gevoel voor nodig. De Chinese maffia zit nog op wat centjes van Ronald te wachten en bedreigt zelfs zijn zoon en ex-vrouw Linda. De kaartende diender moet binnen een week tien ruggen bij elkaar zien te harken. In het illegale pokercircuit in Amsterdam Noord, waar Ronald wekelijks een kaartje legt, ligt het prijzengeld voor het oprapen. Ronald besluit de boel te overvallen en schakelt zijn vriend Gerrit in om de poen buit te maken. De toevoeging van de onvoorspelbare patjepeeër Bram voorspelt echter weinig goeds. De beroving kan eigenlijk alleen maar uitlopen op een fiasco.
Helemaal serieuze kost is Plan C ook weer niet. Dat had nog niet in het straatje van Van der Meer gepast, die hier laat zien dat hij meer in zijn mars heeft dan foute grappen maken en gekke bekken trekken. Het duurt wel even voor de komiek de juiste toon te pakken heeft. Vooral in het begin doen de teksten die hij uitspreekt haast aan als improvisaties, wat vooral veroorzaakt wordt door Van der Meers losse acteerstijl. Met een compleet gladgestreken gezicht was de acteur echter volstrekt ongeloofwaardig geweest en hij weet na een aarzelende start de juiste balans van ernst en subtiele humor te vangen. Deze laatste component wordt vooral ingegeven door het feit dat zijn personage Ronald een loser is die tegen iedereen in zijn omgeving blaat dat alles wel goed komt, maar de controle op zijn leven volledig kwijt is.
Er valt meer te lachen in de scènes tussen Flodder-acteur René van t Hof en de formidabele Ton Kas als de klungelige crimineeltjes Gerrit en Bram. Hun een-tweetjes wachtend in de auto zijn hilarisch. Zo krijgen we praktische tips over hoe je het best een verse hamburger kan scoren en uitleg waarom pisbakken zo ranzig zijn en dat je vooral niet moet neerkijken op de gewone man. Porcelijn en zijn cast hebben een sterk gevoel voor timing, waardoor zelfs het bestellen van een kop koffie tot amusante situaties leidt. Kas personage is echter ook volstrekt onberekenbaar wat tot gevaarlijke toestanden kan leiden. Dit blijkt wel in de apotheose, wanneer de rechercheur tot aan zijn oorlellen in de problemen zit. Zijn chef heeft namelijk in de gaten dat Ronald op de avond van de desastreuze overval in de pokerkroeg aanwezig was en de Chinezen wachten nog steeds op hun centjes.
Plan C heeft te kampen met een inhoudelijk matig script dat weinig verrassingen brengt. Dit wordt vakkundig verdoezeld door de uitstekende vertolkingen en de geslaagde combinatie van humor en gedoseerde actie. Toch laat Porcelijn in zijn zelfgeschreven scenario nogal wat kansen liggen, door te veel onbesproken te laten en te veel aan de oppervlakte te blijven. Hoe zit het bijvoorbeeld precies met ex-vrouw Linda? We kunnen wel een beetje raden waar het mis is gegaan in haar relatie met Ronald, maar hoe zit het nu precies? Porcelijn komt weg met een flink aantal aannames die hij van zijn publiek verlangt. Wat meer invulling had geresulteerd in een solidere basis voor zijn hoofdpersonage. Ook de afloop wordt net wat te gemakkelijk gebracht, waardoor het aan geloofwaardigheid moet inleveren. Als debutant is Porcelijn echter veelbelovend, wat ook mag worden gezegd van Van der Meer. Verandering van spijs doet eten, wat in het geval van de ex-Lama alleen maar toe te juichen is.
