Michael Shannon heeft sinds de tweede helft van het afgelopen decennium bekendheid verworven met het spelen van personages die of op het randje van de mentale afgrond balanceren of daadwerkelijk waanzinnig zijn. Hij is daar steeds beter in geworden, getuige zijn voor een Oscar genomineerde bijrol in Revolutionary Road, zijn hoofdrol in Werner Herzogs My Son, My Son, What Have Ye Done of zijn werk in de televisieserie Boardwalk Empire. Geen wonder dat regisseur Jeff Nichols, die zijn eerste film met een toen nog vrij onbekende Shannon maakte, opnieuw de acteur castte in deze zeer indringende film over een man die langzaamaan zijn verstand lijkt te verliezen.
Shannon is wederom weergaloos. Hij speelt Curtis, een doodgewone bouwvakker die zijn leven deelt met vrouw Samantha en dochter Hannah. Zijn collega en beste vriend Dewart vertelt hem zelfs dat hij een goed leven heeft. Maar dan beginnen de dromen. Hierin bedekken imposante wolkenpartijen de lucht als teken van naderende storm(en), valt gele regen uit de lucht en vliegen vogels in dreigende formaties. Het zijn prachtige korte horrorfilms, deze dromen, die een aantal van de mooiste beelden van de film bevatten en heel sterk de paranoia en angst van Curtis overbrengen. Ze zijn zo overtuigend en levensecht dat het makkelijk te begrijpen is dat Curtis ernaar gaat handelen.
Zijn omgeving is echter minder begripvol, en dat is ook wel weer te begrijpen. Hij lijkt gewoon gek te worden. Maar als zijn dromen langzamerhand de werkelijkheid beginnen te beïnvloeden die hij en wij zien, roept dat toch de vraag op of hij misschien gelijk heeft. Nadert er een groot onheil? En als dat zo is, is dit dan een allegorie voor onze moderne problemen? Staan de stormen symbool voor bijvoorbeeld de huidige crisis, of voor het broeikaseffect? Dat laatste zou de gele regen in ieder geval verklaren. Maar wat als Curtis nu gewoon aan het doordraaien is? Het sterke aan Take Shelter is dat die vragen dan nog steeds opgaan.
Beide opties bieden sowieso ruimte om de film te interpreteren als bizarre parabel voor Amerikaanse masculiniteit en het patriarchaat in deze onzekere tijden. Zeker is dat Shannon zijn balanceerkunst fantastisch uitoefent en dat Jessica Chastain haar overvloedige aanwezigheid in hedendaagse films wederom legitimeert met een prachtige rol. De beste scènes in deze psychologische horrorfilm zijn dan ook niet eens de verontrustende dromen en visioenen, maar de confrontaties en omhelzingen van de twee. Het meest imposante beeld is misschien nog wel dat van de 1.91 meter lange Shannon die probeert te verdwijnen in de armen van de dertig centimeter kleinere Chastain.
