Twee jaar geleden verscheen een remake van horrorkomedie Piranha uit 1978. In 3D, zoals het tegenwoordig schijnt te moeten. De hervertelling was verrassend geslaagd, liet een goede mix van smerigheid en grappen zien en nam zichzelf vooral niet al te serieus. De Fransman Alexandre Aja nam het genre op de hak. Hij bouwde functioneel naakt in en kwam zo weg met de afgehapte piemel van een pornoregisseur en veel vrouwelijk vlees. In het afsluitende shot werd een vervolg al aangekondigd. De bijtgrage visjes waren geëvolueerd: nog groter en nog agressiever. Het vervolg werd [/i]Piranha 3DD[/i] gedoopt. Verwacht geen super 3D-effecten, want de titel is een goedkope verwijzing naar de cupmaat van de dames die hier als visvoer dienen.
De visvijver is dit keer een zwemparadijs dat aan de vooravond van een feestelijke opening staat. Beheerder Chet heeft zelfs een aparte privésectie geopend waar zwemkleding uit den boze is. De naam van het resort, Big Wet, is vast ook helemaal niet dubbelzinnig bedoeld. De vergane glorie wordt belichaamd door de casting van David Hasselhoff. De Baywatch-ster mag als zichzelf op komen draven om de waterspeeltuin feestelijk te openen. Dit levert nog wel wat komische momenten op. Als een klein roodharig jochie geen flauw benul heeft wie The Hoff is, loopt Hasselhoff nog even zijn carrière met hem door, waarbij de B-titels en zelfs SpongeBob niet ontbreken. Het komt enigszins geforceerd over, maar Hasselhoff kan nog wel om zichzelf en zijn vermeende reputatie van vrouwenverslinder lachen. De horrorkomedie waarin hij opereert probeert hetzelfde te doen, maar faalt hierbij hopeloos.
Het verhaaltje heeft al net zo weinig om het lijf als de schaars geklede dames die zonder enige gêne hun siliconenboezems in de strijd gooien. De hongerige roofvissen hebben in vlot geëvolueerde vorm het meer van het eerste deel levenloos en doordrenkt van het bloed achter zich gelaten en proberen zich nu een toegang tot Big Wet te verschaffen. Een groep nauwelijks uit elkaar te houden jongeren komt het dreigende gevaar op het spoor, waarschuwt zich een ongeluk, maar wordt door niemand geloofd. Er moeten eerst wat doden vallen voor hun signalen enigszins serieus genomen worden. De baas van de waterspeeltuin wil zo vlot mogelijk de boel opengooien en kan hierbij geen tegenwerking gebruiken. Hasselhoff mag op een stoel aan de rand van het zwembad plaatsnemen en de boel gade slaan, zonder ook maar een moment echt in actie te komen.
De marketingmachine rondom Piranha 3DD belooft ons 'double the action, double the terror, double the D's'. Tenzij je warmloopt voor opgeblazen voorgevels van oliedomme blondjes in te krappe bikini's is dit een flinke dooie mus. De actie en de terreur vallen namelijk flink tegen. Dit vervolg werd geleid door John Gulager, die genrefans wellicht nog kennen van de Feast-trilogie. Gulager richt zich dit keer meer op een mainstreampubliek en probeert puntjes te scoren door zoveel mogelijk te knipogen naar het eerste deel en door camp en vergezochte humor te verkiezen boven spanning. Het is echter een trieste constatering dat het vinlamme Piranha 3DD het niet op eigen kracht redt. Dit komt mede door de opbouwende spanning die steevast op een deceptie uitloopt.
Het genre is zelden voorzien van goed uitgewerkte personages, want ze halen toch zelden de eindstreep. Piranha 3DD moet het vooral hebben van de bijfiguren. Het is altijd fijn om Christopher Lloyd voorbij te zien komen, die zijn rol als enigszins geflipte wetenschapper herhaalt, maar te weinig schermtijd heeft. Ook Ving Rhames laat na zijn traumatische ervaringen uit het eerste deel weer zijn gezicht zien, vastberaden om korte metten met de piranhas te maken. De aanwezigheid van Hasselhoff lijkt een sterke zet, tot je beseft dat zijn aanwezigheid niet ten volle wordt benut. Het is de afsluiter in een aaneenschakeling van teleurstellingen, met wederom een afgebeten geslachtsdeel en kots in 3D als treurige dieptepunten. Een derde deel is onvermijdelijk, maar de makers kunnen het maar beter bij twee keer laten.
