Bij een woongroep denk je vooral aan moderne hippies die ecologisch verantwoord willen leven. In Tous Ensemble besluiten vijf bejaarden deze woonvorm aan te gaan, zodat ze het bejaardentehuis kunnen ontlopen. Maar onder de bejaarden komen al snel oude ruzies en verhoudingen naar boven die harmonieus samenwonen onmogelijk lijken te maken.
In Tous Ensemble draait het om vijf ouderen die elkaar al ruim veertig jaar kennen. Jeanne komt erachter dat ze terminaal is, maar besluit het haar man Albert niet te vertellen. Albert wordt namelijk steeds vergeetachtiger en denkt sommige dagen dat het 1986 is. Voor Jeanne is dat een behoorlijke zorg aangezien zij nu weet dat ze niet lang meer voor hem zal kunnen zorgen. Annie, haar man Jean en de eeuwige vrijgezel Claude vormen de rest van de groep. Wanneer Claude het aan zijn hart krijgt en zijn zoon dreigt met het bejaardentehuis, besluiten de vijf samen te gaan wonen.
Op het eerste gezicht lijkt het een fantastisch idee. De vijf zijn al zolang bevriend, wat kan er na zoveel jaar vriendschap misgaan? Genoeg, zo blijkt in Tous Ensemble. Zodra de vijf te dicht op elkaars lip zitten, komt oude wrok bovendrijven. De vijf worden gadegeslagen door de jonge Dirk, een antropologiestudent die eerst alleen de hond uitliet voor Jeanne, maar door omstandigheden zijn scriptie over het woonavontuur van de vijf ouderen besluit te schrijven.
Tous Ensemble (in Amerika uitgebracht onder de titel And If We All Lived Together) is alleen al de moeite waard vanwege de mooie cast. Over de hele linie worden de personages mooi uitgediept, zodat ze nooit veranderen in typetjes. Het meest indrukwekkend zijn Fonda en Brühl wier personages een flirterige vriendschap ontwikkelen. De scènes waarin zij samen de hond uitlaten en openhartig praten over het leven, de liefde en seks behoren tot de mooiste van de film.
Het mooie aan Tous Ensemble is dat hij eerlijk is over het proces van ouder worden, maar nergens te sentimenteel wordt. Hij laat zien dat ouder worden niet betekent dat je geen lust meer voelt of plezier kan maken, maar wel dat je met het verliezen van je zelfstandigheid ook door de samenleving wordt vergeten. Het is niet allemaal even leuk, maar wel onvermijdelijk.
