Met haar volle lippen zou Emily Browning zo het jongere zusje van Angelina Jolie kunnen zijn. Het grote publiek heeft nauwelijks kennis genomen van haar film- en televisiewerk Down Under, al trok ze wel de aandacht in Ned Kelly. De Australische beleefde haar grote internationale doorbraak als weesmeisje in de amusante familiefilm Lemony Snickets A Series of Unfortunate Events. Haar Amerikaanse loopbaan werd vervolgens geplaagd door tegenvallers, getuige haar vertolkingen in de flauwe horrorfilm The Uninvited en het teleurstellende actievehikel Sucker Punch. Met het kleine en mysterieuze Sleeping Beauty keert Browning terug naar haar geboorteland. Het vage project laat in ieder geval zien dat de actrice niet bang is om zich volledig aan een rol bloot te geven.
Letterlijk welteverstaan, want Browings personage Lucy valt poedelnaakt in slaap naast vreemde mannen die haar wel mogen aanraken, maar niet seksueel mogen gebruiken. Dat is de strekking van het derde baantje van de beeldschone roodharige studente. Lucy doet haar best om rond te komen en is niet bang om de handen uit de mouwen te steken. In haar ene bijbaan is ze veroordeeld tot de kopieerruimte, in een andere is ze serveerster en maakt ze tafels schoon in een restaurant. En dan is er dus nog dat derde baantje dat omgeven is van de mysteries. Haar eerste klus voor haar nieuwe werkgever omvat een chique dinertje voor rijke stinkerds, dat Lucy en haar nieuwe collegas met ontbloot bovenlijf mogen opsieren. Door deze bizarre werkzaamheden belandt ze al snel naast de welvarende mannen in het bed waar ze een slaapmiddel krijgt toegediend en niet weet wat er met haar gebeurt.
Sleeping Beauty is het troetelkindje van Julia Leigh, een Australische schrijfster die hiermee haar debuut als filmregisseur en -scenariste maakt. De maakster verdiept zich graag in de wonderen van de cinema, wat ze bij dit erotisch getinte drama in de praktijk hoopt te brengen. Ze heeft wat sfeer en intrigerende vaagheid betreft de kunst vooral goed afgekeken van Stanley Kubricks Eyes Wide Shut. Dit komt vooral tot uiting in de rituelen die Lucy in haar nieuwe baan krijgt opgelegd, de geheimhouding van het officieuze genootschap waarin ze haar werkzaamheden uitvoert en de black-out waarmee ze aan het eind van haar dienst ontwaakt. De regelaarster van het geheel is een keurige dame die staat op discretie en haar klanten uitvoerig instrueert. Zo geveinsd naïef, of eigenlijk zo gehaaid, dat ze ervan overtuigd is dat de mannen die Lucy gebruiken zich keurig zullen inhouden en hun gulp gesloten houden.
Leighs debuut is volledig ongrijpbaar en hierdoor stuur- en richtingloos. De spanning ligt met name in de ondoorgrondelijkheden van Lucys nieuwe baantje. Browning is een adembenemende verschijning, maar met haar looks alleen weet ze niet de honderd minuten die Sleeping Beauty van je tijd opeist te dragen. Dit is vooral te wijten aan Leighs constante vertwijfeling of ze zaken moet weggeven of dat ze juist de kaarten op de borst moet houden. Ook Lucys privéleven is namelijk vergeven van de wazige contacten, zoals haar homoseksuele vriend met wie ze in bed ligt en vage conversaties onderhoudt. Hij heeft geen flauw idee waarmee Lucy bezig is. Of Lucys medehuurders die haar het liefst zo snel mogelijk zien te vertrekken.
Het blijft allemaal hangen in het luchtledige. Dat werkte bij Kubricks laatste nog prima, maar roept in het geval van Sleeping Beauty alleen maar frustratie en argwaan op. Juist de afwisseling tussen een heel normaal concreet leven en het onduidelijke baantje van Lucy had een heel spannend contrast kunnen opleveren. Leighs debuut glipt helaas als zand door je vingers.
