Het is alweer vier jaar geleden dat het hele verhaal rond de ontvoering van Heineken te zien was in De Heineken Ontvoering. Nu is het tijd voor de internationale, glossy bewerking van het boek van Peter R. de Vries. Dat er belangstelling was voor de filmrechten is niet gek. Het waargebeurde verhaal bevat genoeg elementen om een spannende en meeslepende film van te maken.
We maken aan het begin van de film kennis met een aantal goede makkers, die moeite hebben om een lening te krijgen bij de bank. Wat doe je dan? Een bank beroven en een rijke man ontvoeren, zodat je nooit meer 'iemand hoeft te smeken om een lening.' Het slachtoffer wordt Freddy Heineken, baas van het bierimperium en zijn chauffeur. Vervolgens zien we hoe de makkers het losgeld proberen los te krijgen en zich zorgen maken dat iemand erachter zal komen dat zij dit op hun geweten hebben.
Voor het opsommen van wat er allemaal mis is met Kidnapping Freddy Heineken heb je werkelijk een waslijst nodig. Allereerst komt de film totaal niet overeen met de werkelijke gang van zaken. Holleeder, Van Hout en co waren geen gezellige gasten die op een avond besloten op een andere manier een zakcentje te verdienen. Zij stonden in het Amsterdamse circuit al jaren bekend als zware jongens en de ontvoering van Heineken was geen lachertje. De mannen die gecast zijn, stralen geen van allen enige dreiging uit. Sterker nog, Jim Sturgess moet de leider Cor van Hout voorstellen, maar in plaats van leiderschap zorgt zijn geblondeerde kapsel eerder voor een blijvende komische noot in de film. Een andere blijvende grap is het accent van de knapen. Worthington is duidelijk Australisch en Sturgess Brits. Omdat ze geen enkele poging doen dit te verbloemen (misschien zagen zij tijdens het filmen ook wel in hoe de film vorm begon te krijgen), valt dit des te meer op. Het lijkt hierdoor eerder alsof ze elkaar tijdens een studentenuitwisseling hebben ontmoet, dan dat ze al van jongs af aan beste vrienden zijn.
Anthony Hopkins speelt overtuigend de rol van Heineken, die probeert zijn ontvoerders in te palmen. Hopkins brengt zijn tekst met veel gewicht, maar het kan de film niet redden. Hij lijkt eerder verdwaald, alsof zijn scènes in een andere (kwalitatief betere) film thuis horen.
De ontvoering van Heineken en het verhaal achter de daders had een interessante verfilming kunnen opleveren. Maar het is onbegrijpelijk hoe een verhaal met van nature zoveel spanning, zo saai kan worden verteld. Daniel Alfredson lijkt niet te weten welke richting het verhaal op moet gaan en heeft gekozen om er dan maar een kwajongensfilm van te maken. Een enkele actiescène heeft nog wel wat, maar verder lijken alle elementen bij elkaar geraapt. Jammer, de spannende materie van De Vries had een betere poging verdiend.
