in Recensies
Update:
It Ends with Us is zo goed gestileerd dat je de film bijna schaamteloos zou verkiezen boven het gelijknamige boek. Want waar Colleen Hoovers succesvolle roman nogal sfeerloos leest, kan je in de film verdwijnen voor niets anders dan de sfeer. Tot de verbeelding sprekende elementen zoals de dieppaarse bloemenwinkel van de hoofdpersoon, het restaurant van haar voormalige geliefde en de vergezichten vanaf de wolkenkrabbers van Boston lenen zich immers bijzonder goed voor een verfilming.
Regisseur Justin Baldoni was ooit als acteur betrokken bij Everwood, een bescheiden maar succesvolle serie over een dorpje in de bergen van Colorado. Het is duidelijk dat Baldoni alles op de set van Everwood nauwlettend heeft bekeken en als uitgangspunt heeft genomen voor de vormgeving van It Ends with Us. Zijn heldere visie resulteert in een onverwacht mooie vertaling naar het witte doek.
De wonderschone, herfstige openingsscène waarin hoofdpersoon Lily haar ouderlijk huis in Maine bezoekt voor haar vaders begrafenis, zet meteen de toon. De secuur gekozen muziek, waaronder een akoestische versie van My Tears Ricochet van Taylor Swift, sluit perfect aan bij Baldoni's vertelling; er is geen enkel nummer in de film dat stoort of waarvan je je afvraagt waarom het er is.
Omdat Hoovers beminde boek in de kern gaat over een gewelddadige relatie, riskeerde een verfilming een te zoet eindproduct dat ver verwijderd zou zijn van een realiteit waarin femicide nog altijd een groot probleem is. Verstandig dus dat It Ends with Us volledig focust op Lily's innerlijke conflict, met als kernvraag: kun je van iemand blijven houden als die persoon je langzaam maar zeker kapotmaakt?
Haar man Ryle is immers niet alleen maar een monster en hij is niet plotseling knettergek. Hij begint als de ideale schoonzoon: een hardwerkende dokter met een exclusieve smaak die liefdevol, aantrekkelijk en betrokken is. Gaandeweg kruipen zijn jaloezie, bezitterigheid en woedeaanvallen als een grote schaduw over de relatie en kom je als kijker samen met Lily op het punt waarop je denkt: wat een engerd. Tegen die tijd zijn veel vrouwen al helemaal in de netten van gestoorde mannen verstrikt geraakt.
Waar de gemiddelde boekverfilming voor gemengde gevoelens kan zorgen omdat er altijd wel iets mis mee is - dialogen zijn te drastisch omgevormd, cruciale plotelementen worden geschrapt, acteerprestaties laten te wensen over - gaat er bij It Ends with Us weinig verloren. Fans waren weliswaar aanvankelijk ontevreden dat de hoofdpersonages in de film ouder zijn dan in het boek, maar Hoover wees er zelf op dat het gezien hun succesvolle carrières beter past dat het dertigers zijn. Bovendien heeft hoofdrolspeelster Blake Lively een volwassen uitstraling die voorkomt dat de film een Twilight-achtige miskleun wordt.
Waar Lily in het boek te plastisch blijft, maakt Lively van haar een rustige, stoere en warmbloedige vrouw. Vooral Lily's weerzien met haar eerste liefde Atlas is indrukwekkend geacteerd. Waar je tot dan toe Lily wel denkt te kennen als een verstandige vrouw, is het in deze scène alsof de bliksem inslaat. Ze wordt superzacht, dromerig en nerveus. Als kijker begrijp je meteen: dit was haar beste vriend, die weet wat zich allemaal in haar verleden heeft afgespeeld. Lively doet veel met haar blikken, gezichtsuitdrukkingen en lichaamstaal. Ze heeft weinig woorden nodig om te vertellen wat Lily voelt.
Bij het thema van huiselijk geweld is het niet makkelijk om de juiste toon te vinden, maar je wordt naturel en vanzelfsprekend het liefdesverhaal van Lily en Ryle ingetrokken. Dat It Ends with Us toch de suikerzoete dans ontspringt, komt vooral door de focus op Lily's eigen leven, met haar succesvolle onderneming en een voorliefde voor het maken van intrigerende gotische bloempakketten. Het enige twijfelachtige en misschien te gladde aspect van het verhaal - zowel in het boek als de film - is dat Ryle de keuzes van zijn vrouw respecteert. Het ideale scenario.
Een moeilijke man die gewelddadig gedrag heeft vertoond zou zich de ogen uit het hoofd moeten schamen en in therapie moeten gaan, maar in de praktijk zijn gewelddadige relaties vaak weerbarstiger. Deze mannen laten hun vrouwen meestal niet zomaar los. De basis voor het giftige gedrag ligt natuurlijk in de persoonlijkheidsproblematiek van de man zelf. Het basisbegrip van Ryle is een groot geluk, maar helaas niet de realiteit voor veel vrouwen die zich in dezelfde situatie als Lily bevinden. Tegelijkertijd is het aankaarten van huiselijk geweld niet makkelijk. It Ends with Us kan gezien worden als een goed begin
