De roman 'Little Women' van Louisa May Alcott prikkelt al ruim honderd jaar lang de fantasie van filmmakers. Het verhaal, dat draait om vier zussen die hun artistieke talenten proberen te ontplooien ten tijde van de Amerikaanse Burgeroorlog, werd al verschillende malen verfilmd, maar nog nooit zo treffend als nu. Na het sterk ontvangen Lady Bird levert regisseuse Greta Gerwig wederom een feministische krachttoer af, die aan alle kanten bruist van de levenslust.
Little Women is een allesbehalve stijf en ouderwets kostuumdrama. Zie bijvoorbeeld hoe soepel scenarist-regisseur Gerwig de dialogen tussen haar vrouwelijke protagonisten laat ontvlammen. De dames wachten niet netjes hun beurt af voordat ze mogen spreken, maar buitelen verbaal constant over elkaar heen, terwijl de cameraman zijn best moet blijven doen om steeds de juiste persoon in beeld te krijgen. De film krijgt daardoor enorm veel dynamiek, die soms een beetje te vergelijken is met die van een musical - als je voor het gemak even de liedjes wegdenkt.
De klassieke roman van Louisa May Alcott valt uiteen in twee afzonderlijke tijdsvakken, waarin respectievelijk de jeugd en de volwassenheid van de zussen Jo, Amy, Beth en Meg March centraal staan. Gerwig blijft de inhoud van dit verhaal trouw, maar kiest gelukkig niet voor dezelfde, voorspelbare opzet van het boek. Ze verknipt de twee tijdslijnen en husselt ze door elkaar, waardoor een verhaalstructuur ontstaat die eigenlijk veel spannender is. Want gaandeweg wordt pas duidelijk hoe het verleden precies van invloed is op het heden.
Hoewel het verhaal zich afspeelt in de negentiende eeuw, voelt Little Women vaak verrassend eigentijds aan. Dat komt vooral doordat de traditionele rolverdeling tussen mannen en vrouwen op de schop gaat. Waar de vrouwen met hun vurige ambities de stuwende kracht van dit relaas vormen, staan de mannen slechts als toeschouwer of wanhopige 'love interest' aan de zijlijn. En toch is het onvermijdelijk dat ook de zussen tijdens het afleggen van hun ambitieuze levenspad tegen door seksisme bepaalde grenzen aanlopen.
Vooral Jo is dat hokjesdenken spuugzat. Ze heeft geen enkele interesse om met een rijke man te trouwen, maar wil bovenal onafhankelijk zijn en een eigen roman publiceren - zelfs als dat betekent dat ze eenzaam en straatarm eindigt. Zus Amy is daarentegen veel sneller bereid om haar dromen op te geven in ruil voor zekerheid en welstand. Het zijn dit soort tegenstellingen waaraan het subtiele drama in Little Women zijn kracht ontleent. Geleidelijk lost het bindmiddel tussen de zussen op in de stroom van de tijd, waarna ieder haar eigen pad kiest en verschillende lotsbestemmingen als vanzelf zichtbaar worden.
Tot slot moet vermeld worden dat Greta Gerwig voor Little Women een sterrencast onder haar moederlijke vleugels bijeen heeft gebracht. Na afloop blijven vooral de acteerprestaties van Saoirse Ronan en Florence Pugh - beiden genomineerd voor een Oscar - in het geheugen hangen. Ook Meryl Streep is hilarisch als de steenrijke tante die maar weinig begrip kan opbrengen voor nieuwerwetse opvattingen. Maar de echte ster is misschien toch gewoon Greta Gerwig zelf, die met haar vakkundig gemaakte kostuumdrama opnieuw een sterk feministische geluid in Hollywood laat weerklinken. Heel spijtig dus dat zij niet is genomineerd voor de Oscar voor beste regie.
