Neehee, IK wil Raphael zijn! Op een willekeurig schoolplein begin jaren negentig waren dergelijke kreten aan de orde van de dag. Wat een heerlijk jeugdsentiment: vier reusachtige schildpadden die in het riool wonen, door een seniele rat worden opgeleid, pizzas eten en veel powertaal uitkramen (cowabunga!). Een dikke vijftien jaar later blazen de gebroeders Weinstein de Teenage Mutant Ninja Turtles-franchise nieuw leven in, maar de curieuze mix van geavanceerde CGI-technieken en achterhaalde tekenfilmhelden doet aan als een anachronisme.
Met een opening gejat uit een willekeurige actiefilm begint Teenage Mutant Ninja Turtles erg zwak: een misplaatste proloog over mythologische monsters en een emotioneel verhaal over het wel en wee van de Turtles werken snel op de lachspieren. Er zijn teveel plotlijnen die er voor zorgen dat de Turtles niet genoeg in beeld komen. En dat is erg jammer, want de vier zijn na al die jaren nog zeer genietbaar en de familiedynamiek tussen vooral Leonardo en Raphael heeft genoeg potentie voor boeiende kost. Betreurenswaardig is ook de animatie: hier en daar ziet het er buitengewoon goed uit, maar net zo vaak vallen slordigheden op: in elkaar bewegende graspalmen en teveel grauwe muurtjes maken van TMNT nou niet bepaald een visueel hoogstandje. En daar was het Warner wel om te doen want dat blijkt wel uit de over de top actiesequenties die wederom gejat zijn uit een willekeurige actiefilm van rond het millennium.
Zowel de tekenfilmserie als de liveaction films uit vroeger tijden werkten goed omdat ze een groot campgehalte uitstraalden: in martial arts getrainde schildpadden, een duister New York en vijanden die bestaan uit een brein van Mars en een schroothoop met de naam Shredder? Dan mag je jezelf niet al te serieus nemen. Het campy gevoel is in TMNT ergens nog wel aanwezig, maar rechtvaardigt geen wederopstanding van de franchise. Het navolgen van de bekende tendens om bij een revival serieuzer te werk te gaan (à la Batman Begins), blijkt geen garantie voor succes te zijn.
Gelukkig kan de nieuwe generatie beïnvloedbare kinderzieltjes nog wel lachen om de grollen van Michelangelo en de vechttechnieken van Leonardo, maar de gebruikte Pixartactiek om zowel jong als oud te behagen met kleurrijke personages en postmoderne humor werkt hier niet echt. Slordige afwerking en schaamteloos jatwerk vallen misschien niet iedereen op, laat staan dat ze erg gevonden worden, maar de nostalgie naar heerlijk foute Turtletijden is totaal geen eer aangedaan.
