Harry Potter is terug, in alweer zijn zesde film. Niet de voorlaatste, want de verfilming van het zevende (en laatste boek) van J.K. Rowling is opgesplitst in twee delen. Toch heeft ook dit deel al iets weg van een opbouw naar de langverwachte climax. Tegelijk staat de film stevig genoeg op eigen benen om op zichzelf bekeken te kunnen worden. David Yates, ook regisseur van de vorige film en de komende twee, maakte er een sfeervolle fantasyfilm met humor van, die meer om personages dan om actie draait. Qua duistere sfeer en spanningsopbouw is het een volwassen film geworden, en dat is logisch aangezien Potter en zijn fans ook zijn meegegroeid.
Vanaf de openingsscènes is dit nieuwe avontuur van Harry gedrenkt in grimmige grijstinten en hangt er een dreigende sfeer in de lucht, met dank aan cinematograaf Bruno Delbonnel (Amélie). Voldemort komt slechts voor in enkele flashbacks uit zijn jeugd, maar zijn schaduw hangt als het zwaard van Damocles boven het verhaal. Dumbledore vraagt Harrys hulp in een zoektocht naar informatie over Voldemorts verleden, terwijl er een geheim plot wordt gesmeed door verraderlijke personen binnen Hogwarts. Alsof dat nog niet genoeg is, hebben Harry, Hermione en Ron ook nog eens last van opspelende hormonen en gevoelens voor elkaar waar ze in eerste instantie maar moeilijk raad mee weten.
Het grauwe camerawerk ontdoet zelfs de traditionele kleuren van huize Gryffindor van hun vrolijkheid. De aankleding is even somber, wat prachtige plaatjes oplevert. Hoogtepunten zijn de herinneringen van Voldemort die Harry en Dumbledore bekijken en enkele scènes richting de climax met die twee, maar in feite ziet de hele film er donker uit. Ondanks een aantal geslaagde grappen zijn de sfeer en het onderwerp zelden luchtig. De dreiging van de boosaardigheden is permanent zichtbaar. Donkere wolken blijven overal hangen.
Het is slim hoe de schurken grotendeels uit beeld blijven en hun plannen tot aan het eind onbekend blijven. Natuurlijk is er wel aandacht voor de verraders binnen Hogwarts, maar hun bondgenoten slaan pas laat in de film toe. In Voldemorts afwezigheid voert de gestoorde Bellatrix Lestrange de troepen aan, een glansrol van Helena Bonham Carter die zich lekker uitleeft. De Harry Potter-films staan bekend om het grote aantal Britse sterren dat in bijrollen meedoet, en met de nieuwste film voegt nu ook veteraan Jim Broadbent - uitmuntend als de elitaire Horace Slughorn - zich toe aan de galerij.
Harry Potter and the Half-Blood Prince bevat nauwelijks echte actiescènes, ondanks de terugkeer van quidditch. De sport dient dan ook niet als spektakel maar als karakterontwikkeling van met name Ron en Hermione en als startpunt van hun romantische gevoelens. Het zijn de onderlinge relaties en de dreigende opbouw naar de echte climax in deel zeven en acht waar het om gaat in deze film. Het had echter allemaal wat strakker in elkaar kunnen zitten. De film gaat wat gebukt onder een aantal losse eindjes, maar ondanks de lengte van tweeënhalf uur en het niet zo hoge tempo verveelt de film geen moment. Gelukkig maar dat de fans die met de boeken en films opgroeiden inmiddels oud genoeg zijn, want de film is zo nu en dan behoorlijk spannend en valt nauwelijks meer een kinderfilm te noemen. Het is een van de betere uit de reeks, met een boeiend verhaal, ruime aandacht voor de ontplooiing van de personages, een fantastisch uiterlijk en een lekker duistere sfeer.
