Heel lang geleden was er een tijd (laten we die voor het gemak de jaren negentig noemen) waarin ene Matthew McConaughey de rising star van Hollywood was. Grote regisseurs als Steven Spielberg en Robert Zemeckis gaven hem rollen in ambitieuze projecten als Amistad en Contact en de toekomst leek nog veel meer moois te bieden. Waar het precies misging is moeilijk te zeggen, maar opvallend is dat McConaughey sinds Frailty (2001) nauwelijks nog noemenswaardige films aan zijn cv heeft weten toe te voegen. Misschien bevalt het hem te goed dat hij tegenwoordig in al zijn films de leading man mag uithangen (terwijl zijn bijrol in Tropic Thunder juist een mooi lichtpuntje was), maar verder dan oppervlakkige rollen in oppervlakkige romcoms (Failure to Launch), avonturenfilms (Sahara) of combinaties daarvan (Fool's Gold) komt hij maar niet. Ghosts of Girlfriends Past zet de lijn van middelmatigheid door.
Die ruime ervaring in oppervlakkigheid kan natuurlijk wel van pas komen in het spelen van dito personages. Want in die categorie mag Connor Mead, McConaugheys personage in Ghosts of Girlfriends Past, zeker geplaatst worden. Hij is de stereotiepe macho die niet gelooft in liefde en (dus?) nogal aanrommelt met de vrouwen in zijn leven; een naar figuur dat in één week met drie vrouwen uitgaat om ze vervolgens alle drie tegelijk via een conference call te laten weten dat het niets gaat worden. En terwijl hij dat doet, ligt op de achtergrond alweer een nieuwe verovering te spartelen: blijkbaar compleet blind en doof voor Connors wegwerpmentaliteit.
Vanaf de eerste minuut is dus duidelijk wat voor vlees we in de kuip hebben, maar helaas blijft het daar niet bij. Zo kan Connor het niet laten op de dag voor zijn broer gaat trouwen een poging te wagen hem een monogame leefstijl uit het hoofd te praten, waarna hij enkele trouwerijgasten beledigt om af te sluiten met een verleidingspoging bij zijn broers aanstaande schoonmoeder. Dat alles zonder maar een moment te blikken of te blozen. Subtiliteit is duidelijk niet zijn sterkste kant en datzelfde mag gezegd worden voor de film. Al zijn tekortkomingen ten spijt (McConaugheys irritante acteren voorop) poog je immers toch een beetje met Connor te sympathiseren, eventueel zelfs als antiheld. Maar doordat de film zoveel voorbeelden aanhaalt om zijn persoonlijkheid te illustreren, zal de kijker hem al gauw spuugzat zijn. Op dat moment zit je nog minimaal een uur aan dit personage vast.
Want het verhaal begint pas wanneer de hoofdpersoon bezocht wordt door de geest van zijn overleden oom Wayne. Deze op geweldige wijze door Michael Douglas als een soort ladies man gespeelde, Gordon Gecko-achtige inspirator van Connor kondigt aan dat zijn neef bezocht zal worden door drie geesten van vriendinnen uit zijn verleden, heden en toekomst (tijd om in Hollywood een titelmaker te ontslaan). Geheel op zijn Dickens worden we vervolgens door Connors clichématig verlopen leven geleid. Om het niet te lastig te maken, valt zijn leefstijl uiteraard met enkele belangrijke momenten volledig te verklaren. Daartoe behoren vooral de stukken waarin we zien dat Connor en Jenny, de dame met wie hij in het eerste half uur op de trouwerij zo fanatiek zat te kibbelen, een lang gemeenschappelijk verleden hebben.
Het bovennatuurlijke aspect uit de Charles Dickensklassieker verwerken in een romantische komedie is een mooie vondst, maar meer dan een aardige gimmick wordt het nooit. Na Connors confrontatie met zijn verleden (waarin hij door het eeuwige bord voor zijn kop niet ziet dat hij alleen maar foute keuzes heeft gemaakt) is het verhaaltje al grotendeels uitverteld, zodat de heden- en toekomststukken er nogal vlug doorheen gejaagd worden. Dat Connor en Jenny hierna binnen korte tijd weer bij elkaar zullen komen is onvermijdelijk, maar waarom blijft een groot mysterie. Hij heeft haar immers keer op keer bewezen een eersteklas eikel te zijn met een talent voor het kwetsen van mensen, terwijl zij op de trouwerij een in alle opzichten betere man tegen het lijf loopt met wie het prima klikt.
Maar wat vooral irriteert is dat Ghosts of Girlfriends Past een vurig pleidooi voor de liefde poogt te zijn maar nauwelijks personages toont die daar echt baat bij lijken te hebben. Zo stralen Connors broer en diens aanstaande bruid immers maar weinig uit wat op geluk duidt en met één misplaatst akkefietje staat zelfs het hele huwelijk gelijk alweer op losse schroeven. Dan mag Connor misschien een oppervlakkig en liefdeloos leven leiden, maar ongelukkig kunnen we hem toch moeilijk noemen. Op dat gebied is het onlangs uitgekomen I Love You, Man een stukje minder preuts: in die film werd de eeuwige trouw die twee mensen elkaar beloven als iets moois en integers beschouwd, maar werd tevens gesteld dat met iets lossere en minder conventionele relaties ook helemaal niets mis hoeft te zijn. Ghosts of Girlfriends Past is echter nauwelijks grappig, niet echt romantisch en inspireert al helemaal niet tot liefde.
