Soms dekt een titel exact de lading. Wie een beetje heeft zitten opletten bij de Franse les komt een heel end met raden wat de insteek is van het drama Trois Souvenirs de Ma Jeunesse van Arnaud Desplechin. Voor de ondertitel: Nos Arcadies moet je wat dieper graven. Het is een verwijzing naar het Griekse Arcadia, dat met haar romantische en idyllische landschap symbool staat voor een sereen bestaan zonder druk van een gehaast leven en met enkel oog voor elkaar en de liefde. Mooi, dan we hebben ook gelijk de thematiek te pakken van Desplechins coming-of-agedrama, waarin alles draait om de amoureuze beslommeringen en vriendschappen van een groep twintigers en hun studietijd in Parijs. Het is het vervolg op Comment Je Me Suis Disputé (Ma Vie Sexuelle) uit 1996, waarin hetzelfde personage voorkwam.
In zijn volwassen hoedanigheid kijkt diplomaat Paul Dédalus terug op zijn bewogen jeugd. Hij wordt weliswaar vertolkt door voormalig Bond-schurk Mathieu Almaric, maar op het begin en einde na verschijnt hij teleurstellend weinig in beeld. Paul herinnert zich het schoolreisje naar het Russische Minsk waarin hij zijn identiteit uitleende aan een door hopeloosheid getroffen Joodse vluchteling. Zijn tweede herinnering is die van een negentienjarige waarin hij Esther, de liefde van zijn leven ontmoet en zich omringt met zijn zus, neef en een groep hechte vrienden in Roubaix, waar hun biograaf Desplechin zelf opgroeide. Dan is er zijn studententijd, waarin hij van studeertafel naar feestje ging en zich een toegang tot het academische leven verschafte door als hulpje van een professor uit Benin te fungeren. Hierdoor ontwikkelt Paul een fascinatie met antropologie.
Desplechin doet geen moeite om structuur in de wirwar van herinneringen en indrukken te scheppen. Ook al verlopen de diverse tijdsperiodes redelijk chronologisch, hij roept door de flarden van herinneringen en vele onaffe scènes toch verwarring op. Gevolg is dat het lastig is om vat te krijgen op de complexe emoties van hoofdpersoon Paul en het vooral de omstandigheden en uitgesproken gevoelens zijn die duidelijkheid verstrekken. Hierin staat het individu centraler dan de maker van onder andere Un Conte de Noël ons wil laten geloven. Het is bovendien in strijd met de ondertitel die het persoonlijke geluk veinst op te offeren voor dat van de groep. De groepsdynamiek die Desplechin verbeeldt, is weliswaar sterk, maar de krachtigste momenten laat hij juist zien als Paul er alleen voor staat en zich moet zien te handhaven in een veranderende wereld en een maalstroom van tegenstrijdige emoties. Zo ontstaat een onbedoeld vat van tegenstrijdigheden die eerder ergernis dan fascinatie oproept.
Doordat de momenten waarin we alleen zijn opgescheept met Paul schaars zijn, ontstaat een wat vlakke sfeer. De feestjes en het geouwehoer over vrije liefde, bezitterigheid en Esther die gemakkelijk in een ander bed duikt, in combinatie met een relatie op afstand, zorgen voor een oppervlakkig en gehaast sfeertje waarin chaos de boventoon voert. Hoofdrolspeler Quentin Dolmaire, die de jonge Paul speelt, is een sterke verschijning. De acteur wordt echter overschaduwd door een rommelige en rumoerige regie en montage. Als document van liefde, vriendschap en volwassenwording kent de Franse cinema sterkere voorgangers.
