Wat doe je als je een zwerfkind voor je deur ziet slapen, samen met zijn opa onder een stuk karton? Het joch adopteren, suggereert de Filipijnse dramafilm Lolo and the Kid. Lolo, ofwel 'grootvader', strijkt er een mooi zakcentje mee op en wacht tot 's nachts Kid het huis van zijn nieuwe adoptieouders verlaat met al hun dure gadgets. Het is een erg sterk, maar ook bijzonder discutabel verdienmodel. Helaas duurt het bijna de hele lengte van de film voordat Lolo iets van gewetenswroeging vertoont.
Op de straten van Manila is het prima vertoeven voor Lolo en de Kid. Na iedere nacht kinderloze ouders met dikke portemonnees verleiden, verpatsen de 'high-class bums' alles op de zwarte markt en trekken ze eropuit. Tijdens gelukzalige montages wagen ze zich naar de kermis en de karaokebar om hun geld er zo snel mogelijk doorheen te jassen. De dag erna zet Lolo zijn gevonden kleinzoon netjes af in een parkje met een ijsje en gaat hij op zoek naar hun volgende slachtoffer.
De basale uitwerking van Lolo en Kid's seriemisdaden biedt weinig variatie, wat veel verwachtingen op de schouders legt van Filipijns dramaveteraan Joel Torre en nieuwkomer Euwenn Mikael Aleta. De dakloze oplichters vormen een geinig duo, maar er vindt weinig chemie plaats die hun opa-kleinkindrelatie memorabel maakt. Bijna iedere scène wordt afgesloten met een boks en hun leuze "Partners Forever". Leuk voor een keertje, niet na ieder paar woorden dat wordt gewisseld.
Al gauw vervalt de film in een slaapverwekkende cyclus van geld verdienen en verbrassen. Keer op keer wordt de liefdadigheid van middenklassengezinnen met een kinderwens op de proef gesteld. Dat het de verkeerde keuze is van Lolo om iedere keer Kid vrijwillig 'terug' te kidnappen is duidelijk, maar het maken van ethische overwegingen is niet zijn sterkste kant. Het uitspelen van wroeging blijkt des te moeilijker voor Torre, wat al snel enige vorm van personage-ontwikkeling uit de film sloopt.
Wat overblijft is, enerzijds, een telefilm met vele gebreken: goed afgewerkt sounddesign ontbreekt, de cinematografie is ronduit saai en de muziek lijkt zo uit een muziekdatabase geplukt. Anderzijds komt de film er nooit aan toe om de implicaties van Lolo's gedrag serieus te nemen. De prostituees tippelen uitdagend over de straten van Manila en Lolo stuurt Kid, na hem te hebben verteld dat hij erg veel van hem houdt, naar het volgende huis vol gretige volwassenen. Het is prostitutie in kinderkleertjes, uitgespeeld volgens het meesterplan van een junkie.
Desondanks wentelt Lolo and the Kid zich voor de zoveelste keer rond in de typische sentimentaliteit van een Filipijnse dramafilm. Als een soort eeuwig uitje met opa lijkt het leven van Kid een paradijs met slechts af en toe de twijfel of hij niet beter naar school zou moeten. Met een tranentrekker als einde wordt er nog een mooi staartje aan de film gegeven, dat op ieder vlak onderpresteert. Het meest schrijnende is het ophemelen van de vriendschap tussen Lolo en de Kid tijdens het zoetsappige slot, waarbij Lolo tot ouwe goedzak wordt gekroond in plaats van manipulatieve kinderlokker.
Lolo and the Kid is te zien bij Netflix.
