De beschaafdheid van een land valt af te meten aan de omgang met vreemdelingen. In het geval van het Finse The Other Side of Hope is het juist de overheid die verstek laat gaan in de behandeling van de Syrische vluchteling Khaled. En dan te bedenken dat Khaled met zijn vluchtpoging een betere en vooral veiligere toekomst in het verschiet had.
Als de man hoort dat hij uitgezet gaat worden, duikt hij onder. Het is vervolgens de op het oog normale Fin die zich over het lot van de vluchteling ontfermt. Gewoon omdat hij een mens is en niet een onderdeel van de statistieken. Khaled vindt een baantje in een restaurant waar hij vriendschap sluit met eigenaar Wikström, een voormalig vertegenwoordiger van herenkleding die zijn aan alcohol verslaafde vrouw heeft verlaten.
The Other Side of Hope is een enigszins absurd drama van filmmaker Aki Kaurismäki, samen met zijn broer Mika een van de belangrijkste regisseurs van Finland. Het drijft voornamelijk op de vele tegenstellingen tussen Khaled en de restauranthouder en de speling van het lot. Zo weet Wikström het restaurant over te nemen na de winst in een pokerpartijtje en zoekt Khaled nu juist een betere toekomst voor zichzelf.
Kaurismäki mocht tijdens het filmfestival van Berlijn een Zilveren Beer mee naar huis nemen. Deze onderscheiding heeft hij voornamelijk te danken aan zijn kenmerkende droge humor en doeltreffend statische, observerende regie. Ook al is het leven van Khaled geen pretje, de man beschikt over een ongekend doorzettingsvermogen en optimisme. Hij belandt hierbij in de meest bizarre situaties, waardoor Kaurismäki's komische drama soms wat sketchmatig overkomt.
De afzonderlijke scènes zijn dan wel weer om van te smullen, zoals de pogingen van Wikström om clientèle te trekken. De ene avond ontpopt zich in zijn pand een Japans restaurant met een gigantisch tekort aan verse vis en een dag later gaan ze op de Indiase toer. Maar ook Wikströms falende huwelijk is door het gebrek aan communicatie komisch door tragiek.
Wat The Other Side of Hope vooral probeert uit te dragen is dat de komst van vreemdelingen juist zorgt voor een verrijking van de maatschappij en het persoonlijke leven van de betrokkenen. Kaurismäki legt de nadruk op het goede en steekt de draak met de misverstanden en clichés rondom vluchtelingen. Hij stopt de tragiek van hun bestaan niet weg, maar laat dit evenmin de levensinstelling van Khaled domineren.
Door de goede balans tussen tragiek en komedie komt Kaurismäki weg met zijn absurditeiten en levert zowaar ook nog wat maatschappijkritiek af. De voor de regisseur kenmerkende personages zijn alom aanwezig: Khaled en Wikström staan beiden aan de rand van de samenleving en zijn op zoek naar de zin van het leven. Door zijn specifieke stijl zal niet iedereen de charme ervan kunnen inzien, maar de wereld heeft juist nu behoefte aan eigengereide filmmakers zoals deze uitzonderlijke Fin.
