Weinig mannen zullen een sterke aandrang voelen om naar een film te gaan met de titel Mother and Child. En eerlijk is eerlijk, de mannelijke personages komen op het tweede plan in deze film van regisseur Rodrigo García. Drie sterke vrouwen die allen op hun eigen manier worstelen met het moederschap. Het klinkt als een sentimentele chick flick, maar daarmee zou je deze pijnlijk eerlijke film ernstig tekort doen.
Meester van de mozaïekfilm Alejandro González Iñárittu treedt op als uitvoerend producent van Mother and Child, dus zou het niemand moeten verbazen dat de film husselt met drie verhaallijnen. De eerste is die van Karen, een bittere verpleegster op middelbare leeftijd die op haar veertiende een dochter kreeg en haar direct afstond voor adoptie. Deze dochter, gespeeld door Naomi Watts, heeft nooit contact willen zoeken met haar biologische moeder en is een echte carrièrevrouw die trots is op haar zelfstandigheid en vaak van partner wisselt. Het derde verhaal, dat er een beetje aanhangt, is dat van Lucy, een vrouw die niet zwanger kan worden en nu samen met haar man een kind wil adopteren.
Regisseur Rodrigo García, zoon van Nobelprijswinnaar Gabriel García Márquez, is altijd al gefascineerd geweest door sterke vrouwen, getuige eerdere films als Nine Lives en Things You Can Tell Just by Looking at Her. De drie personages in Mother and Child passen in dat opzicht naadloos in zijn oeuvre.
Want sterk zijn ze, Karen, Elizabeth en Lucy. De drie vrouwen hebben in hun leven elk te maken gehad met zulke grote tegenslagen dat ze zijn afgestompt en een fors pantser hebben opgebouwd. Met name Karen en Elizabeth zijn gedenkwaardige, prachtig beschreven personages. Karen heeft sinds haar veertiende jaar last van een enorm schuldgevoel omdat ze haar dochter nooit heeft gekend en heeft dat schuldgevoel vertaald in een botheid die ervoor zorgt dat iedereen voor haar terugdeinst. En Elizabeth doet voorkomen alsof ze een zelfverzekerde, gelukkige vrouw is, maar achter die façade schuilt ontevredenheid over haar leven en diepe eenzaamheid. Het verhaal van Lucy is een stuk minder interessant, met name omdat we haar heel moeilijk in de film kunnen plaatsen. Pas in het laatste kwartier wordt haar rol echt duidelijk, maar zelfs dan voelt haar aanwezigheid ietwat geforceerd.
Wat vooral opvalt aan Mother and Child is dat de film ondanks de zware, emotionele themas niet te sentimenteel wordt. Dit is vooral te danken aan de drie formidabele hoofdrolspeelsters, die bijzonder klein en subtiel acteren. Annette Bening, Naomi Watts en de minder bekende Kerry Washington brengen de bedachte personages echt tot leven en bouwen zon groot krediet op dat het niet stoort als de film in het laatste kwartier wat zoetsappig wordt. Na al die ellende hebben de personages dat prille geluk ook wel verdiend, ben je geneigd te denken. Een groot compliment voor de regisseur en zijn actrices die met Mother and Child een ontroerende film hebben afgeleverd over wat het betekent een moeder te zijn.
