De Frans-Algerijnse acteur Tahar Rahim beleefde een verpletterende doorbraak met zijn hoofdrol in het ruwe gevangenisdrama Un Prophète. Hierin speelde hij de jonge, ongeletterde crimineel Malik die zes jaar mag zitten. Hij neemt zich voor zich zo weinig mogelijk van zijn medegevangenen en het sterke regime aan te trekken, maar groeit uit tot een gerespecteerd en gevreesd leider. Een belangrijke spil in Maliks ontwikkeling is een eveneens gedetineerde maffiabaas gespeeld door de Deen Niels Arestrup. Het is wel even wennen om Rahim en Arestrup wederom samen het scherm te zien delen voor het melodramatische, Franstalige gezinsdrama À Perdre la Raison.
Meer overeenkomsten dan de dienstdoende acteurs en de taal zijn er tussen de twee producties niet te vinden. Rahim speelt de jonge Mounir die in zijn kindertijd door huisarts Pinget, een rol van Arestrup, uit Noord-Afrika is geplukt. Pinget is een grote weldoener die met Mounirs zus getrouwd is om haar een verblijfsvergunning te verschaffen. Mounir is tot over zijn oren verliefd op Française Murielle. Al snel worden een huwelijk en onderdak bij Pinget geregeld. Het nageslacht wordt in hoog tempo op de wereld gezet. Murielle krijgt echter steeds meer moeite met de verstikkende invloed van de huisarts op haar man en haar gezinsleven. Daarnaast heeft ze het gevoel dat ze er wat betreft de opvoeding van haar kroost grotendeels alleen voorstaat, wat vooral wordt veroorzaakt door de falende communicatie met echtgenoot Mounir.
À Perdre la Raison begint met Murielles ontwaken in een Frans ziekenhuis. Er is blijkbaar iets verschrikkelijks gebeurd en ze informeert bij manlief en Pinget naar de gesteldheid van haar kinderen. Het zal dan ook geen verrassing zijn dat het uitdraait op een gezinsdrama, waar de kranten regelmatig over berichten. Lafosse heeft er bijna twee uur voor nodig om de toedracht uit te stippelen, maar doet dit met horten en stoten. Zo wordt er lang stilgestaan bij de opbloeiende liefde tussen Mounir en Murielle en de grote vinger die de huisarts in de pap heeft in hun levens. De geboorten van hun vierkoppige nageslacht wordt er echter in sneltreinvaart doorheen gejast. Er wordt hierbij nauwelijks de tijd genomen om te reflecteren of om de personages zich te laten aanpassen aan hun veranderende levens.
De tegenslagen en tegenwerkingen die met name Murielle ondervindt komen dan ook uit de lucht vallen. Zo op het eerste gezicht lijkt er weinig mis binnen haar huwelijk. Mounir is een toegewijd vader en conflicten ontstaan vooral in zeer logische situatie, bijvoorbeeld wanneer Murielles dochter van de trap valt. Veel interessanter is de rol van Arestrup. Want loopt hij nou over van de vadergevoelens en de goede bedoelingen of is hij juist uiterst geraffineerd en manipulatief? Aangezien hij een belangrijke katalysator is in de almaar groeiende wanhoop van Murielle, is het vreemd dat zijn overwicht groot, maar zijn rol juist klein en abstract gehouden wordt. Het is Lafosse er waarschijnlijk om te doen geweest om het exacte omslagpunt tussen geluk en noodlot te maskeren, maar hij had toch wat meer signalen en handvaten moeten aanreiken.
Je zou zelfs zover kunnen gaan dat Murielle het zich allemaal maar inbeeldt. Een dergelijke dubbele interpretatie had een interessant licht op de zaak kunnen werpen. Door de ongefundeerde, vluchtige aanpak is dit voor À Perdre la Raison echter te veel eer. Het zou bovendien een onterechte poging zijn om er meer van te maken dan het is.
