Op Tweede Kerstdag 2004 werd Thailand getroffen door een gigantische vloedgolf, wat resulteerde in de grootste nationale ramp van het land. Het mag dan alweer acht jaar geleden zijn, de beelden staan velen van ons nog helder voor de geest. In dat opzicht is het eigenlijk raar dat de filmwereld zich nog niet eerder aan het navertellen van deze ramp heeft willen wagen. Toch is daar de nu de eerste stap uit de handen van Juan Antonio Bayona. De regisseur van El Orfanato maakt hiermee zijn eerste Engelstalige film.
Bayona koos voor het waargebeurde verhaal van het Spaanse gezin Belon. In het script werd de Spaanse familie vervangen door een Britse, maar de rolverdeling is verder intact gebleven. Vader Henry en moeder Maria nemen hun drie zoons mee naar Thailand voor een zorgeloze kerstvakantie die echter een akelige wending zal nemen. Na het inslaan van de ramp raken Maria en oudste zoon Lucas gescheiden van Henry en de twee kleinere zoons. Wat volgt is het verhaal van een aangrijpende zoektocht om elkaar weer terug te vinden in de chaos van een compleet verwoest landschap.
Vanaf het moment dat de eerste vloedgolf het scherm binnen komt denderen, grijpt The Impossible de kijker bij de strot. De spanning wordt zorgvuldig opgebouwd via het onheilspellende geraas van de golven, gevolgd door de allesvernietigende oerkracht waarmee het water alles met zich meesleurt. Hierna volgt een heftige scène waarin Maria moet vechten tegen de stroming om haar zoon bij zich te houden. De manier waarop kracht van de zee in beeld is gebracht in combinatie met de vele scherpe objecten onder het wateroppervlak is zeer angstaanjagend, en de opgelopen verwondingen komen bij tijd en wijle zo grafisch voorbij dat mensen met een zwakke maag snel de andere kant op zullen kijken.
Na het inslaan van de tsunami krijgen we de kans om uit te kijken over de enorme chaos die de natuurramp heeft aangericht. Gek genoeg gaat er juist een bepaalde schoonheid van de totale ravage uit. Over het hele land hangt een warme oranje gloed, die alles bedekt met een soort mantel der liefde. Die mantel blijkt kenmerkend voor het verhaal. In de slechtste situaties komen vaak de beste eigenschappen van mensen naar boven. Denk hierbij niet aan het soort overdreven heroïsche acties die niet zouden misstaan in films als The Day After Tomorrow of 2012, maar juist de kleine helpende gebaren van de slachtoffers onder elkaar; zoals het uitlenen van een telefoon om naar huis te bellen of het geruststellen van een kind dat net zijn ouders is kwijtgeraakt. Vooral bij oudste zoon Lucas komen deze eigenschappen gedurende de crisis naar boven en gaandeweg ontpopt hij zich van een humeurig prepuberaal knaapje tot een ware altruïst.
Het sterkste punt van de film blijven echter toch de acteerprestaties van Naomi Watts en Ewan McGregor. Beiden laten een zeer emotionele en kwetsbare kant van zich zien, waardoor de kijker al gauw met hen mee kan leven en zich kan inleven in de situatie. Waar de film zelf soms iets te melodramatisch dreigt te worden, zijn de optredens van de hoofdpersonen dat nooit. De gedachtes wat zou ik doen in zon situatie? of wat als mij dit zou overkomen? dringen zich snel op.
Het grootste minpunt blijft echter dat het hele verhaal zich voornamelijk blijft focussen op de problemen van de vakantiegangers. Nu is het begrijpelijk dat er voor Westerse hoofdpersonen wordt gekozen om een groter publiek aan te spreken, maar het leed van de lokale bevolking wier huizen en levens volledig verwoest zijn, blijft hiermee toch op een vreemde manier onderbelicht. Wanneer de overlevende toeristen tijdens de veilige terugreis huiswaarts nog een laatste blik op het overstroomde gebied werpen, sluit The Impossible onbedoeld met een cynische eindnoot af.
