De jonge tiener Mik kan niet echt leunen op een stabiele thuissituatie. Hij woont met zijn vader en zijn oudere broer Tony in een deprimerende flat in een buitenwijk van de Zweedse hoofdstad Stockholm. Mik kijkt enorm op tegen zijn broer, met wie hij regelmatig naar de tv kijkt en een potje ravot. Hun vader is een immer bezopen rockmuzikant zonder enig verantwoordelijkheidsgevoel. Mik zorgt ervoor dat de piepers op tafel komen en het huis nog een beetje aan kant is. Ondanks het feit dat palief regelmatig ladderzat thuiskomt en zich de volgende ochtend niets meer van zijn gedrag kan herinneren blijft Mik in zijn vader geloven. Als Tony het aan de stok krijgt met de politie en pa naar de afkickkliniek wordt afgevoerd, besluit Bureau Jeugdzorg om voor de elfjarige Mik een enkeltje naar tante Lena in het hoge noorden te kopen.
Dit is het weinig rooskleurige uitgangspunt van het Zweedse jeugddrama Ice Dragon. De titel verwijst naar de grote snoek die Nik samen met de buurman van Lena in het ijs probeert te vangen. Debuterend regisseur Martin Högdahl stortte zich op de verfilming van de bestseller van Mikael Engström, die in ons land verscheen onder de titel Op het Randje. Er wordt behoorlijk wat symboliek tegenaan gegooid. Niet alleen staat de snoek uit de titel symbool voor de kracht en het doorzettingsvermogen die Mik in zijn zware omstandigheden moet laten zien; er worden ook parallellen met de walvis getrokken. Mik is een grote fan van het grote zeezoogdier en doet in de openingsscène een zoölogisch museum aan om een opgezet exemplaar te bewonderen. Als Miks vader in slaap valt kreunt en kermt hij als een walvis die contact probeert te zoeken met zijn soortgenoten. Högdahl maakt het plaatje compleet door zijn drama te doorsnijden met poëtische beelden van uit de kluiten gewassen walvissen.
Zo'n rotzooi als het in het leven en flat van Mik is, zo rommelig wordt zijn personage door Högdahl geïntroduceerd. We hebben al snel door dat we te maken hebben met een pienter jochie dat door zijn te volwassen maar eveneens rebelse gedrag niet echt goed ligt bij zijn schoolgenoten. De schijnbare tragiek die aan Miks gezinsituatie kleeft wordt nogal makkelijk onder het spreekwoordelijke vloerkleed geveegd. Högdahl weet niet echt raad met de rauwe dramatische werkelijkheid van Mik en verzandt hierdoor in vluchtige onaffe scènes en vooral veel relativering en opbeurende boodschappen. Mik mist zijn vader en broer, maar iedereen met een beetje logisch verstand weet dat het niets met de jongen gaat worden zolang hij de twee oudere mannen om zich heen heeft. Eenmaal bij zijn tante wordt het er aanvankelijk ook niet veel beter op. Op zijn nieuwe school wordt hij eerst met argusogen bekeken, maar al snel weet Mik contact te leggen met zijn nieuwe klasgenoten. Hij trekt vooral toe naar de populaire Pi en haar tweekoppige posse. De makkelijke vriendschappen die Mik in het hoge noorden aangaat vormen een merkwaardig contrast met Miks schoolgang in Stockholm die met veel strubbelingen gepaard ging.
Ice Dragon wordt opgeleukt met een keur aan stereotiepe bijfiguren. Tante Lena houdt er een behoorlijk eigenzinnige levensstijl op na en haar verslaafde broer, Miks vader, is een drummer die nauwelijks naar zijn kinderen omkijkt. Verderop in het gehucht wonen twee broers pal naast elkaar die al decennia niet meer met elkaar spreken en zo de couleur locale nog wat opvijzelen. De overdaad aan personages die nog het meest weg hebben van stripfiguren leiden de aandacht af van wat de kern en rode draad van dit kinderdrama had moeten zijn. Dat zal natuurlijk ook grotendeels liggen aan het bronmateriaal, maar Högdahl laat behoorlijk wat steken vallen en kansen liggen bij zijn verfilming. De filmmaker is vooral overijverig in het aanspreken van zijn doelgroep en haalt hierbij rare capriolen uit. Elke keer als Pi aan komt lopen wordt ze begeleid door een hiphopmuziekje en zo worden er wel meer geluidjes en beeldtrucjes ingezet om de boel hipper te maken. Ook de luide soundtrack overschreeuwt de beelden die hij zou moeten ondersteunen.
Dat het bittere ernst is, maar dat dit niet altijd zwaarmoedig hoeft te worden aangepakt, wordt slechts incidenteel duidelijk, bijvoorbeeld als Mik naar een ander gezin mag verkassen. Ice Dragon had veel meer van dit soort momenten moeten hebben. Högdahl weet het incasseringsvermogen van zijn doelgroep niet goed in te schatten. Ice Dragon is erg toegankelijk, maar er blijft na afloop bitter weinig hangen.
