Kai is een jonge valk die alleen woont met zijn vader Tendai. Kai is jong en onstuimig, maar wordt in toom gehouden door zijn strenge vader. Dan komt op een dag ooievaar Gogo voorbij. Gogo vertelt Kai over de legendarische vogelstad Zambezia. Geïntrigeerd raakt Kai vastbesloten om ook naar Zambezia te gaan. Tendai wil hier niets van weten, maar Kai trekt zich daar weinig van aan en gaat toch. Eenmaal daar aangekomen blijkt dat Zambezia in groot gevaar verkeert: de gemene leguaan Budzo is met zijn leger van maraboes op weg naar de stad en ze hebben snode plannen. Kan Kai de slechteriken stoppen?
Zambezia opent met een staaltje visuele krachtpatserij. Kai en Tendai scheren letterlijk in vogelvlucht over het Zimbabwaanse landschap, tussen giraffenpoten en door een vallei. Spectaculaire beelden, en dit hoge niveau van animatie houdt de hele film aan. De zon die weerspiegelt in het water of een veelkleurig wolkendek in de ondergaande zon: het ziet er allemaal prachtig uit. Oog voor detail is er ook. In de stad Zambezia is zó veel te zien dat je af en toe het beeld stil zou willen zetten.
Minpunt is het plot. Dat is wel erg simpel en voorspelbaar. Het verhaal van een overenthousiaste jongeling die met vallen en opstaan uitgroeit tot held en onderweg de nodige lesjes leert, hebben we natuurlijk al tientallen keren gezien. Daarbij leent Zambezia gretig plotelementen van beroemde voorgangers; van Star Wars tot The Lion King. Voor de kinderen voor wie deze film bedoeld is, zal dit weinig uitmaken. Voor volwassen kijkers is de aandacht wellicht wat moeilijker vast te houden. De gedachten dwalen makkelijk af. Ook valt er niet bijster veel te lachen, wat toch wel belangrijk is bij animatiefilms voor de jeugd. De meeste grappen, zoals in een flauwe scène met vogelpoep, slaan al dood voordat ze goed en wel afgevuurd zijn.
De Engelstalige cast voor Zambezia spreekt meer tot de verbeelding. Namen als Samuel L. Jackson, Leonard Nimoy en Jeff Goldblum klinken de filmliefhebber als muziek in de oren. In Nederland hebben we helaas niet de beschikking over sterren van dat kaliber, maar de castleden, aangevoerd door singer-songwriter Nielson, doen hun best.
Als de makers van Zambezia in het verhaal en de humor net zoveel creativiteit hadden gestopt als in de animaties en de casting, was het een evenwichtiger geheel geweest. Nu steekt het eindresultaat nauwelijks boven de middenmoot uit. Kinderen zullen er nog best van genieten, maar een onuitwisbare indruk zal het vast niet achterlaten. Jammer, want de potentie is er.
