Truth is stranger than fiction, zei Mark Twain. Deze uitdrukking geldt zeker voor de documentaire The Imposter, waarin een meesteroplichter zich voordoet als een vermist jongetje en de hele familie om de tuin weet te leiden. Nicholas Barclay is veertien wanneer hij verdwijnt in San Antonio, Texas. Drie jaar later krijgt zijn familie bericht dat Nicholas is gevonden in Spanje. Hij zou daar terecht zijn gekomen via een pedofielennetwerk, althans dat vertelt de gevonden jongen de politie. Het lijkt wel een mirakel dat hij de hel die hij beschrijft, heeft weten te ontvluchten. De familie gaat naar Spanje om hem te identificeren. Ondanks dat hij van een blond jongetje met blauwe ogen is veranderd in een licht getinte man met bruine ogen en dik accent, geloven ze dat het Nicholas is. Ze nemen hem mee terug naar Amerika, waar hij door oude vrienden en familie met open armen wordt ontvangen. Vijf maanden lang woont hij bij de Barclays in tot een privédetective onraad ruikt en een onderzoek start.
The Imposter vertelt meteen dat de jongen die in Spanje zegt Nicholas te zijn, hem niet is. Het is meesteroplichter Frédéric Bourdin die door een samenloop van allerlei omstandigheden zich de identiteit van Nicholas aanmeet. We zien hoe hij het (tot zijn eigen verbazing) voor elkaar krijgt om iedereen voor de gek te houden en welke motivaties daaraan ten grondslag liggen. Daarbij worden alle betrokkenen geïnterviewd, van Bourdin, tot de autoriteiten tot de familie van Nicholas. De scherpe montage, reconstructies, gebruik van homevideo of persbeelden en de goede muziek bouwen de spanning prima op en zorgen ervoor dat je het gevoel krijgt eerder naar een speelfilm te kijken dan naar een documentaire. Telkens weer val je van de ene verbazing in de andere. Hoe is het toch mogelijk dat deze familie niet doorhad dat deze man niet hun verloren kind was?
Net als je denkt dat het verhaal bijna ten einde is gekomen, neemt het een geheel onverwachte wending, die het allemaal nog spannender maakt. Deze wending zorgt er ook voor dat je Bourdin en de familieleden in een ander daglicht gaat zien. Want als Bourdin Nicholas niet is, wat is er dan eigenlijk met de jongen gebeurd? Aan het begin van de film ben je verbaasd dat Bourdin een boekje open doet, tegen het einde is het de vraag waarom andere betrokkenen hebben besloten hun kant van het verhaal voor de camera te vertellen. De manier waarop de interviews zijn opgenomen, waardoor ze direct in de camera praten, zorgen dat je nog nauwer betrokken raakt bij het verhaal.
Aan het einde blijf je met veel vragen zitten, maar dat doet niets af aan de voldoening die deze documentaire geeft. The Imposter zal dankzij de sterke mix van een ongelofelijk waargebeurd verhaal, goede opbouw en openhartige medewerking van alle betrokkenen vast en zeker de boeken ingaan als een van de betere documentaires van de afgelopen jaren.
